Indrukwekkend geschiedenisverhaal

In dit boek word je als lezer teruggebracht in het verleden en de schrijver heeft dat op een heel subtiele manier gedaan. Het is tijdens het lezen net alsof ik zelf in deze tijd leef. Het verhaal begint met het leven van broer en zus Karel en Lize die met hun ouders in Amsterdam wonen, waar vader meubelmaker is. Wanneer moeder na een korte periode van ziek zijn komt te overlijden, verandert het gezellige leventje van Karel en Lize (ik krijg een soort heimwee naar een tijd die ik niet ken). Vader krijgt het mentaal erg zwaar en tante Retger ziet maar één oplossing: Karel en Lize gaan naar Veenhuizen: 'Daar konden wezen heen die niet in een weeshuis opgenomen konden worden. Je had daar kost en inwoning, moest werken en kreeg scholing en de lucht was er een stuk frisser dan in de stad, met haar open riolen, vervuilde water in de grachten en smerigheid in de straten en stegen'. Alhoewel dit heel mooi klinkt, is de werkelijkheid toch iets anders. Karel en Lize worden met honderden andere kinderen aan het werk gezet en er zijn veel strenge regels in de kinderkolonie. Toch is er ook ruimte voor vriendschappen en liefde. In het boek is wisselen de hoofdstukken elkaar af: vanuit het perspectief van Karel en Lize, vanuit de ik-persoon Neeltje (die uit het weeshuis in Amsterdam naar Veenhuizen is gekomen) en vanuit de Commissie der Weldadigheid. Als lezer wil je doorlezen in de hoop op meer geluksmomentjes voor Karel, Lize en Neeltje. Want zo'n pretje is het niet in de kinderkolonie. Zeker niet als er ziektes uitbreken, de hygiëne te wensen overlaat en het rechtssysteem niet eerlijk is. Een prachtige kijk in dit geschiedenisverhaal en ik ga zeker een kaarsje branden voor alle anonieme kinderen die begraven zijn.