Gevoelsarm? Gevoelsrijk!

Een prettig leesbaar boek, ook voor de leek want weinig jargon of een korte uitleg bij bepaalde woorden als 'parentificatie' en 'co-dependency.' Als therapeut leest het helemaal als een trein want er is herkenning met de stof en de wereld van de hulpverlening; de GGZ. Niet als psychiater maar als therapeut vanuit de complementaire zorg. Uiteraard is het een boek vanuit het perspectief van Bram Bakker, een persoonlijk relaas over zijn leven als psychiater en de keuze om zijn accreditatie als psychiater niet meer te verlengen.
Hij benoemt bevrijding op van protocollair werken, diagnoses vanuit de DSM op mensen 'plakken' en een gestandaardiseerde behandeling toepassen, medicijnen voorschrijven terwijl de werking niet bewezen is en oppassen wat je naar buiten brengt (media) van je beroepsgroep. Dat werd veelal niet geapprecieerd door
collega' s en het werkveld van de psychiatrie. In die zin voelde hij zich alleen staan en volgens mij ook te kort gedaan door sommige van zijn collega's. Hoewel hij zeker ook de hand in eigen boezem steekt. De slachtofferrol past hem niet en die neemt hij ook niet op zich in dit boek! Hij had ook een enorme geldingsdrang en ageerde zijn ontevredenheid, over de gang van zaken binnen de psychiatrie, uit en zocht daarbij veelvuldig de media.
Misschien soms ook te aanvallend en te veel met zijn hart op de tong...

Opvallend is dat hij meermaals opmerkt dat psychiaters in opleiding, in zijn tijd, leerde afstand te houden tot de patiënten. En vooral nooit iets persoonlijks te delen met een patiënt.
Een hautaine houding van ongelijkheid want tja, de psychiater heeft de kennis en weet het beter. En als de patiënt 'klaagt' heeft dat veeleer te maken met zijn overdracht en/of zijn 'persoonlijkheidsstoornis' dan dat de therapeut in gebreke blijft of er sprake is van tegenoverdracht!
Een arrogantie houding en het getuigt van weinig zelfinzicht aan de kant van de psychiater.
Bakker laat weten dat hij al nooit wat had met deze 'koude' werkwijze.
Hij heeft er nooit bezwaar ingezien om persoonlijke dingen te delen, zijn patiënten zijn privé nummer te geven of om patiënten in zijn eigen woonkamer te ontvangen.
Wellicht sloeg dit weer door de geheel andere kant op...!
Hij leed ook wel aan het 'redderssyndroom' wat wel bekend is onder hulpverleners en in deze context leek hij wat grenzeloos. Hij is ook meerdere keren op zijn vingers getikt.

Een andere opmerkelijke kant is dat Bakker zelf pas veel later beseft dat zijn jeugd veel meer invloed op hem heeft (gehad) dan hij eerst dacht. Dat emoties tonen niet zwak is maar juist moedig.
Mooi om te lezen welke weg hij daar zelf in bewandeld...maar ergens toch ook...als je nog zoveel zelf moet ontdekken hoe begeleid je dan je patiënten hierin?
Wat doe je dan als ze bijvoorbeeld moeten huilen of beginnen over nare ervaringen uit hun jeugd?

Dat er nog een hele wereld is buiten de reguliere GGZ is hij aan het ontdekken. Vanuit zijn initiatief is 'de Balanskliniek' opgericht. De werkwijze hier sluit veel beter aan bij wat hij belangrijk vindt in het leveren van goede zorg/ondersteuning/begeleiding aan mensen.
Het complementaire (aanvullende) aanbod binnen de hulpverlening is van een duidelijke meerwaarde!
Fijn dat hij hier aandacht aan schenkt!

Hij is nu in meer rustigere vaarwateren gekomen en belicht de afgelopen decennia 's van zijn leven compassievol, kritisch en met mededogen. Het voelt authentiek.