Wat een avontuur, Wham!

Wat een heerlijk boek om je in onder te dompelen! Uiteraard heb je bij voorbaat interesse nodig in dit specifieke stukje muziekgeschiedenis. Wham! een pop sensatie begin jaren 80, en wat bleek een springplank voor 'Yog' om zich te ontwikkelen tot George Michael! Opgegroeid met zijn muziek en zijn aantrekkelijke kenmerkende uiterlijk was het wel een schok dat hij op 53 jarige leeftijd overleed. En wel met kerst terwijl zijn klassieker 'Last Christmas' overal te horen was...
Dat George Michael ooit begonnen was als duo met Wham! was bekend maar het hoe of wat niet echt.
Andrew Ridgeley neemt je in dit boek mee 'down memory lane.'
Hij begint met de allereerste ontmoeting in 1975 toen een nieuwe jongen bij hem in de klas kwam. Een jongen met een Griekse vader en een onuitsprekelijke naam: Georgios Panayiotou, verlegen, mollig, broccolihaar en een onflatteuze bril. Een sterartiest in de dop? Toch wel en dat werd al snel steeds duidelijker.
Het was Andrew, een zelfverzekerde, knappe jongen die school niets aan vond, die Yog (bijnaam George) overhaalde, of eigenlijk vertelde, dat ze een band gingen beginnen. Yog werd streng opgevoed en zijn ouders vonden Andrew te veel een brutale vrijbuiter met een slechte invloed op hun zoon. Yog was dus terughoudender. Maar al snel gingen ze er vol voor en na wat begin strubbelingen hadden ze toch mooi op hun 19e een contract en werd Wham! een feit in 1982. Andrew neemt je mee in het avontuur!
De vele foto's in het boek zijn leuk om te bekijken en je beseft dan ook hoe jong ze nog waren toen ze deze krankzinnige geweldige tijd beleefden. Zo snel, zo beroemd, maar waar voor Andrew dit zijn grote droom was bleek het voor George slechts het begin.
Andrew benadrukt meerdere malen dat ook hij heeft meegeschreven aan de nummers Wham! Rap, Club Tropicana en Careless Wisper. Al is deze laatste uitgebracht als solonummer van George Michael.
Je proeft hier en daar in het boek een ambivalentie bij Andrew tussen trots zijn op het talent van zijn vriend, en hem alles gunnen, en ergens ook jaloezie en het meer aan de zijlijn komen te staan.
Wham! zou nooit lang bestaan want het moest jeudige vrijheid en hun jongensvriendschap uitdrukken. Dat kon maar een paar jaar duren en dan wilden ze stoppen op hun hoogtepunt. Om van Wham! snel een groot succes te maken besloten ze dat George alle nummers voor zijn rekening zou nemen. Hij bleek een veel betere songwriter te zijn maar Andrew miste deze creatieve kant wel toen zijn aandeel teniet gedaan werd. Ook deed George de zang, dat steeds beter werd. Op zijn 21e ontving hij zijn eerste grote prijs; the Songwriter of the Year-award, uit handen van een van zijn muziekhelden Elton John.
Het tekende zich steeds duidelijker af: Georges kreeg steeds meer zelfvertrouwen, veranderde zijn uiterlijk (zijn haar is een hot topic en Andrew kan de schroeilucht van zijn gestylde haren niet meer ruiken!) en richtte zich meer en meer op zijn solocarriere.
Het einde kwam in zicht voor Wham! en in 1986 gaven ze hun afscheidsconcert in Wembley Stadium.
Dat George de touwtjes in handen had bleek uit het gegeven dat Andrew eigenlijk een afscheidstour wilde doen maar George het bij een afscheidsconcert wilde houden. Ook een Pepsi reclame van 3 miljoen weigerde hij omdat het spotje 1,5 jaar lang op tv te zien zou zijn terwijl Wham! dan al niet meer zou bestaan en hij solo George Michael wilde zijn. Dit stak Andrew en met tegenzin moest hij zich hierbij neerleggen.

Je voelt mee met Andrew. George werd gezien als het genie en de heilige terwijl Andrew meer de sidekick was met een ondergeschikte rol en als het feestbeest. Uit het boek blijkt dat ze samen flink hebben gefeest en genoten en echte vrienden waren. En had 'Yog' zich zonder de branie en zelfverzekerdheid van Andrew kunnen ontwikkelen tot George Michael? Wham! was er in opzet niet geweest zonder Andrew.
Andrew ervaart dat zijn droom geleefd is en tot een einde komt terwijl hij weet dat zijn vriend een nog groter avontuur wacht tot het sterrendom.

George vertelde hem als een van de eerste over zijn homoseksualiteit, wat voor Andrew geen enkel probleem was.
George worstelde hier lang mee, tijdens Wham! waren het vooral tienermeisjes die hun longen uit hun lijf gilden voor hun idolen. Dit brak George ook op, hij was zoekende naar zijn identiteit...op het podium en in zijn prive leven.

Je kan je echt onderdompelen in dit verhaal en uiteraard alle liedjes beluisteren, de videoclips bekijken, je mee laten voeren naar de nostalgische jaren 80. Uren plezier. Het boek was te snel uit....zeker op het einde maakt hij een te grote sprong van 1992 naar 2016. George Michaels geweldige cover van Somebody to Love van Queen, tijdens het herdenkingsconcert voor de aan aids overleden Freddie Mercury, naar de dood van George zelf in 2016. Over de tussenliggende jaren vertelt hij niets. Vragen blijven hangen.
Hoe is het Andrew zelf vergaan na Wham!? Hij had geen diploma's, zijn enige solo album was geen succes, acteren vond hij niets en een carriere als autocoureur werd het ook niet....maar wat dan wel?
Getrouwd, kinderen? En, in het thema van dit boek, hoe beleefde hij George Michael als solo artiest en als vriend in de jaren na Wham!?

Over zijn dood is hij vrij kort. Het was voor hem ook een shock. Vreemd is dat hij zegt dat George in die tijd in goede gezondheid leek te zijn. Op zijn laatste foto's zie je dat hij behoorlijk is aangekomen en de lijkschouwer weet zijn dood aan hartfalen en leververvetting. Hij zou er een zelfdestructieve levensstijl op na gehouden hebben in zijn laatste jaren.
Ook zijn er verhalen over depressiviteit, na de dood van belangrijke geliefden waaronder zijn partner en moeder en vermeende zelfmoordpogingen...
Andrew houdt het in het midden, ook zijn opmerking over de lijkrede van George' zus Melanie die 'anders was dan hij zich had voorgesteld,' en de dienst 'die zo anders was dan die ik eerder in mijn leven had bijgewoond,' roept de vraag op wat hij hiermee bedoeld? Wel noemt hij de dienst verfijnd, ingetogen en smaakvol.

Hij heeft zijn vriend de laatste eer bewezen tijdens de Brit Awards-uitreiking in 2017. Een emotioneel en mooi moment.
Nu een vijftiger, zijn wilde haren kwijt, netjes en nog steeds knap uitziend...de herinneringen aan zijn vriendschap met George en hun tijd met Wham! nog altijd levend!