Verrassend en fascinerend, maar mist spectaculair einde

Je zult er vast al van hebben gehoord; het Schaduwjaar, een boek dat op bookstagram en Goodreads de hele tijd naar mijn hoofd gegooid werd. Dingen in de aard van 'Een bijzonder boek' en 'dé aanrader van 2019' waren de meestvoorkomende. Maar is dat wel zo?

Persoonlijk heb ik mijn twijfels bij het plot van het boek. Na de dood van een belangrijk personage zwakte het verhaal af. Het werd niet saai, maar het miste nieuwe plotwendingen en was voorspelbaar. Hét hoogtepunt was niet zoals je het zou verwachten het einde, maar het hele middenstuk. Aan het einde wordt er niet veel nieuws meer toegevoegd aan het verhaal, in tegenstelling tot het middenstuk.

In het begin las ik extra snel door om zo snel mogelijk aan het stuk te komen waar het Schaduwjaar zou beginnen. Het was niet langdradig, maar de spanning liep hoog op. Krijgt Tierney een sluier? Wat is het Genadejaar precies, en bestaat die zogenaamde toverkracht?

Het is eigenlijk totaal niet te vergelijken met de Hongerspelen, zoals velen beweren. Wat het einde aan spanning mist, wordt zeker goedgemaakt door de originele en goed uitgewerkte wereld - en die heeft totaal niets te maken met Spelen of vechten. Liggetts boek heeft een originaliteit die vele boeken niet hebben., gekenmerkt door de typische lezersvraag 'Hoe bedenkt die auteur dat?'.

Al bij al is dit boek zeker een plaatsje in je boekenkast waard. Voor fantasyliefhebbers is het een niet te missen leeservaring. Het boek is zeker 4 sterren waard.