Liefde, verlies, tegenslag... en hoop

Huis van aarde en bloed is het eerste deel uit de Crescent City van Sarah J. Maas. Dit is haar eerste boek voor volwassenen (onlangs schreef die andere YA-koningin Leigh Bardugo ook haar eerste boek voor volwassenen). Ik koos ervoor om dit boek te lezen omdat ik al positieve ervaringen had met haar Young Adult boeken. De verwachtingen waren hooggespannen en op de achterkant van het boek wordt het werk van deze schrijfster al vergeleken met grootheden als In de Ban van de Ring en Spel der Tronen… Al blijkt die vergelijking achteraf gezien niet helemaal te kloppen. Maas is gewoon Maas, op haar eigen, unieke manier, en is qua schrijfstijl ook totaal niet gelijkend op Game of Thrones.

Bryce is een halfbloed Fae en leid een vredig leven met haar vrienden in Crescent City, een bruisende en levendige stad. Samen met haar vrienden maken ze samen de stad onveilig, en als ze niet aan het werk is is ze vaak op de dansvloer te vinden. Maar op een dag als ze thuiskomt van een avondje uit treft ze iets vreselijks aan… Haar leven staat op z’n kop en niets is meer zoals het geweest is. Bryce krijgt de opdracht om samen met de huurmoordenaar Hunt Athalar op zoek te gaan naar de daders van den gruwelijke moord. Maar hun verwoede pogingen om gerechtigheid te laten geschieden zet meer in beweging dan ze lief is.

In dit eerste deel maken we kennis met Bryce en haar gelukkige leven. Hier komt echter abrupt een einde aan, waarna we direct doorschakelen naar twee jaar later. In het begin moet je als lezer even wennen aan het boek: de eerste 200 pagina’s zijn namelijk nogal overweldigend. Je krijgt heel veel informatie die achteraf gezien gezien wel belangrijk is om de wereld en het verhaal te snappen. Hierdoor moet je trager gaan lezen, ook al ligt het tempo van het verhaal nog relatief laag. Een ietwat teleurstellend begin, zou je kunnen stellen. Wat later komt de focus wel wat meer op het verhaal en de ontwikkeling van de personages te liggen, wat het boeiender maakt.

Ondanks dat heeft het verhaal een zeer goede wereldopbouw. Er is zeker meer dan voldoende aandacht aan besteed. Maas weet hier een goede balans te maken tussen net genoeg of net te veel. Het verhaal wordt verteld vanuit de perspectieven van Hunt, Bryce en Ruhn. Door deze verschillende perspectieven krijg je een compleet beeld van het verhaal, dat is zeker een pluspunt. Het feit dat ze elk ook duidelijke, onderscheidende eigenschappen vertonen, maakt dat je ze niet door elkaar gaat gooien. Ook het feit dat Maas niet werkt met een ik-perspextief helpt hierbij. Door deze perspectieven kom je automatisch ook meer te weten over de misschien minder belangrijke personages, omdat iedereen wel zo z'n eigen sociaal milieu heeft.

Waar we in de Young Adult boeken vooral met mensen en Fae te maken hebben gehad, gooit Maas in Crescent City alles op een grote hoop en maken we kennis met diverse lagen en wezens van de bevolking. Hierbij schuwt ze het thema van onderdrukking en slavernij niet. Ook politieke machtsspelen en geweld komen aan bod. Dit geeft een meerwaarde aan het verhaal, omdat je niet het gevoel krijgt dat bepaalde onderwerpen worden ontweken. Ook komt Maas met een heleboel plottwistsop de proppen op de momenten dat je denkt het verloop van het verhaal te kunnen voorspellen. Soms heb je als lezer even een ‘Waarom?-gevoel’. Waarom doet Maas dit haar karakters aan? Waarom moest degene dood? Soms zorgt het voor lichte ergernissen, die later meestal wel verdwijnen en geen al te grote impact hebben op de leeservaring.

Ook de beschrijving van de gevoelens en emoties spatten ervan af. Huis van aarde & bloed is ook heel meeslepend. In het begin deed Bryce sterk denken aan Feyre uit de hof van doorns en rozen serie. Beide vrouwen komen door bepaalde gebeurtenissen in een totaal nieuwe wereld terecht die problemen met zich meebrengt. Net zoals Feyre heeft Bryce een heel sterk karakter en laat ze zeker de kaas niet van naar brood eten. Het verdriet breekt haar niet en maakt haar op bepaalde momenten zelfs sterker; dat is mooi om te zien.

Alles in dit boek is tot in de puntjes uitgewerkt. Velen zullen zich wellicht afvragen hoe Maas erin slaagt een boek van bijna 1000 bladzijden de hele tijd spannend en boeiend te houden, zonder dat het langdradig wordt. Je vliegt als het ware door het boek heen. Ook hieruit wordt duidelijk dat deze auteur heel wat talent heeft. De schrijfstijl is zeer toegankelijk en prettig om te lezen. Het is een heel andere serie dan Maas’ twee andere boekenseries. De wereld van Crescent City is mooi maar er ligt constant gevaar op de loer. Het is zeker een aanrader, al is het boek niet zo geschikt voor tere zieltjes.