Meisje met een missie

Tijdens een wandeling door het bos valt Tessa in een kuil en bezeert haar enkel. Ze wordt gevonden door Morion, een dokter die in een afgelegen huisje in het bos woont. Terwijl Tessa herstelt, maakt ze kennis met Fin. De jongen, die vroeger leerling van Morion was, is nu zo ernstig ziek dat alleen het zeldzame blauwkruid hem kan genezen. Om de bloem te vinden moet Tessa naar een mysterieus en gevaarlijk eiland. Niet iedereen die erheen ging, kwam ook terug.

Auteur Phebe Rasch schrijft erg beeldend. Het land van Morion moet dan ook veel hebben van de gedetailleerde beschrijvingen van de verschillende landschappen en wisselende omgevingen. De plaatsen waar het verhaal zich afspeelt kan je je zo voorstellen, alsof je er samen met het hoofdpersonage doorheen wandelt. Phebe Rasch heeft het talent om je mee te nemen op de reis van iemand anders en je er compleet in onder te dompelen.    

Wat minder aan dit boek is het verloop van de actie. Die is er volop en er gebeurt erg veel op een beperkt aantal bladzijden, maar sommige overgangen en beslissingen van personages komen zo plots dat je als lezer het gevoel krijgt dat je ergens iets hebt gemist. Er had gerust wat meer tijd kunnen worden genomen om de handelingen en gedachtesprongen van Tessa te kaderen. Ook de kennismaking met Fin is erg beknopt, terwijl juist deze ontmoeting zo cruciaal is voor het verhaal. Er hoort een soort verbondenheid te zijn tussen Fin en Tessa die ervoor zorgt dat het meisje gedreven is om op zoek te gaan naar het genezende kruid. De basis ligt er, maar de diepgang ontbreekt helaas.  

Het verhaal laat je eveneens achter met het gevoel dat het niet helemaal af is. Het einde levert vooral veel vragen op. Zonder teveel te verklappen: dit boek eindigt in ieder geval niet waar het voor Tessa allemaal begint. Er zijn lezers die door de afloop aangespoord zullen worden om zelf verder te dromen en fantaseren, maar er zijn ook lezers die hierdoor op hun honger blijven zitten. Voor je aan dit boek begint, moet je je afvragen welk soort lezer jij bent. Behoor je tot de eerste groep, dan is Het land van Morion absoluut iets voor jou. De tweede groep legt dit boek best terug neer en neust even verder.  

Wat betreft vormgeving zit het wel snor. De illustratie op de omslag is erg sober, een afbeelding die zo uit een oud natuurkundeboek had kunnen komen (en die toch wel heel wat gelijkenis vertoont met een klaverbloem). In het boek staan verder geen illustraties, maar door de mooie beschrijvingen van de auteur, is dat ook niet nodig. Alles komt tot leven in het hoofd van de lezer. Het boek zelf is opgedeeld in drie grotere onderdelen: de kennismaking met Fin, de zoektocht en de afloop. Elk hoofdstuk beslaat een aantal bladzijden, kort genoeg om de aandacht vast te houden en lang genoeg om te prikkelen.  

Het land van Morion is het debuut van Phebe Rasch (1986). De dochter van auteur Arno Bohlmeijer heeft van jongs af aan al een passie voor schrijven en boeken. Ze raakte erdoor gebeten en de schrijfmicrobe liet haar nooit meer los. Rasch bracht haar boek tegelijkertijd met de jeugdroman Protest van haar vader uit. De verhalen hebben als gemene deler dat ze allebei over moed en volharding gaan. Dat het niet bij Het land van Morion blijft staat ook al vast. Op dit moment werkt Phebe Rasch aan een roman voor 14+ waarin spanning, criminaliteit en liefde samenkomen.