Sober toekomstverhaal in een wereld zonder volwassenen

Jan staat in het riet aan het water. Daar ontmoet hij een meisje. Ze weet zelf niet hoe ze heet, dus noemt hij haar Vera. Samen met haar bouwt hij een vlot om zich op het water door de wind mee te laten voeren naar de overkant. Al snel zijn Jan en Vera niet meer alleen. Ze ontmoeten anderen en blijven bij elkaar.

De wind wijst de weg is een verhaal dat zich afspeelt in een wereld waarin volwassenen op het eerste zicht niet lijken te bestaan en de wereld te lijden heeft gehad onder allerlei rampen. De kinderen hebben weten te ontkomen en zijn op zoek naar een plek voor zichzelf. Het lijkt een zwaar thema, maar het is op een heel toegankelijke manier verpakt. Er gaat een vanzelfsprekendheid uit van de manier waarop de kinderen zich weten te redden en elkaar lijken te vinden.

De taal die Wouter Klootwijk hanteert is simpel. De leeftijdsindicatie is 9+, maar daarvoor is de manier waarop het is uitgewerkt eigenlijk te eenvoudig. De zinnen zijn overwegend kort en doen eerder denken aan boeken voor eerste lezers. Het is gemakkelijk voor te lezen en zeker geschikt voor wat jongere lezers. Voor de doelgroep is dit verhaal wellicht wat te mager wat betreft taalgebruik. Het had rijker en beeldender mogen zijn. Het idee achter de plot zelf is leuk. De kinderen zoeken naar een nieuwe plek, ondervinden dat ze samen sterker staan en zijn ondernemend genoeg om op zoek te gaan naar voedsel en een geschikte woning. Een minpuntje wanneer er naar de doelgroep gekeken wordt, is dat het allemaal wel erg gemakkelijk gaat. Ze komen geen grote problemen tegen, voedsel vinden ze ruim op tijd en vuur maken gaat haast vanzelf. Op het einde voltrekt zich bijna een klein drama, maar ook dat wordt in een wip gelukkig weer opgelost. De wind wijst de weg is een mooi verhaal, helaas richt het zich op een doelgroep die veelal grotere verwachtingen heeft bij de complexiteit van de opbouw.

De illustraties van Irene Goede leveren wat de tekst niet doet. Ze schenken het boek de poëzie die het nodig heeft. Het zijn zachte, maar gedetailleerde prenten die de wereld waarin de kinderen wonen tot leven wekken. Op twee grotere prenten na, zijn het vooral kleinere details uit de hoofdstukken, zoals een hand met zaden of een vogel op een stuk hout, die de pagina’s opfleuren. Toch trekken ze de aandacht.

De wind wijst de weg draait rond de vraag wat er van de kinderen wordt wanneer de volwassenen de wereld om zeep hebben geholpen. Het wordt op een positieve en kalme manier gebracht. De kinderen hebben vertrouwen in zichzelf en in elkaar. Dat is hartverwarmend. Doordat het verhaal door de auteur erg sober gehouden werd, mist het helaas ook wat kracht. Voor beginnende lezers kan dit door diezelfde soberheid echter een verhaal zijn om van te houden.