Fantastische debuut

Ik ben verliefd. Vanaf het moment dat ik dit boek in handen kreeg was ik verliefd. Ja, liefde op het eerste gezicht.
'De laatste Ravendochter' is een ware lust voor het oog. De cover, de sprayed edges, de tekeningen in het boek,... Dit zorgt allemaal voor een intense beleving.

Maar waarover gaat dit boek nu eigenlijk?
Erin is op jonge leeftijd haar moeder verloren. Haar vader leeft nog maar is slechts een schim. Als jaren later het Duncannon Castle is slechte papieren zit, doet Erin er alles aan om het familielandgoed te redden. Ook al moet ze letterlijk en figuurlijk afdalen naar de duisternis. In die duisternis, in dit geval de kerkers van het kasteel, fluistert al enkele jaren een stem haar toe. Als ze deal met een Amerikaanse filmmaatschappij dreigt mis te lopen, wendt ze zich tot die stem. Alles om haar erfenis te redden.
Waar miserie is, loert meestal ook liefde om de hoek. Maar is die liefde bestand tegen al haar geheimen?

Oordeel:
Ik ben mijn recensie begonnen met een liefdesverklaring aan het boek. Ja, dit boek heeft mijn hart gestolen. Het boek zelf is betoverd mooi. Maar het verhaal verovert je hart. Dit was zo'n prachtig verhaal. Genieten vanaf de allereerste letter. Op geen enkel moment merk je dat dit eigenlijk het fantasy debuut is van Merel Godelieve. Want wauw wat een verhaal. 'De laatste Ravendochter' is een combinatie van Ierse mythologie en hartveroverend liefdesverhaal. Ze geeft de sfeer van het kasteel en van Ierland zelf perfect weer. Ik ben vooral fan van de schrijfstijl van Merel Godelieve. Ze heeft een beeldende en meeslepende schrijfstijl. Dat beeldend aspect zorgt ervoor dat je je ter plekke waant. Ik voelde de sfeer van het landgoed, de kilte van de kelders, het magische van de bossen. Het is een lijvig boek maar je vliegt er zo doorheen. Bij het openslaan van dit boek wordt je betoverd, je bent in de ban en je MOET verder lezen. Daar zorgt ook de vlotte pen van Merel Godelieve voor!
Naast Erin was ook Siobhán één van mijn favoriete personages. Ik hield van haar positivisme, van haar grappige uitspraken. Elk personages heeft zijn verhaal en karaktertrekken en die komen ook goed naar boven in het boek. Op het einde van het verhaal is ook hun verhaal ten einde. Van elk personage weet je hoe het hen vergaan is. Als lezer vind ik dat persoonlijk wel fijn. Geen losse eindjes.
Elk deel begon met het verhaal van de Morrígan waardoor je als lezer een unieke inkijk kreeg in haar verhaal. Het voegde een extra laag aan het verhaal toe.

Ik zou 'De laatste Ravendochter' iedereen aanraden. Hou je van fantasy dan is dit zeker een mustread.
Een aangrijpend verhaal, een betoverende liefdesverhaal tegen een magische achtergrond.

Dankjewel Luitingh-Sijthoff voor dit prachtig en betoverend boek!

Quote
"Is de maan nog wel de maan als de zon niet langer schijnt? Of is het dan slechts een klomp steen, zwevend in een gitzwart niets?