Boeiend maar vol vraagtekens

Mijn kind was ooit op een uitwisselingsproject met school, week Frankrijk. Hij had het niet fijn, de familie waar hij beland was kon hij niet verstaan en er werd niet ontbeten waardoor hij zich tot de lunch niet lekker voelde. Ik belde met de leiding en boekte alvast een ticket voor de zekerheid, als het verder uit de hand liep kon ik hem binnen enkele uren terughalen. Overdreven zorgzaam..... inderdaad.

In het boek van Paleaux lijkt het tegenovergestelde aan de orde, en dan in het kwadraat. Ik kon me tijdens het lezen niet aan het gevoel onttrekken dat ik een boek las dat zich 50 jaar geleden of langer afspeelde. Van religieuze gemeenschappen in Canada weet ik niets af, dus het kan zomaar zijn dat die de boot volledig gemist hebben, dat daar gezinnen en gemeenschappen bestaan die hun kinderen met keiharde liefdeloze hand opvoeden, dat daar boeren bestaan die hun knechten als beesten behandelen, zichtbaar, legaal, zonder dat de gemeenschap die zich ervan bewust is ingrijpt, wie weet?

Maar het Nederlandse gezin van de hoofdpersoon verrast me totaal. Hij worstelt ergens mee, dat is duidelijk. En in plaats van hem hulp aan te bieden, in plaats van uit te zoeken wat er aan de hand is wordt hij genegeerd en het bos ingestuurd. Zijn geliefde en oppervlakkig gezien redelijke normale oma heeft kennelijk goede contacten met de gekkies in Canada en stuurt hem daarheen in het volste vertrouwen dat hij er beter van zal worden. Loutering lijkt de achterliggende idee te zijn. En het werkt nog ook! In plaats van ptss omdat de hoofdpersoon bovenop al bestaand trauma in een vorm van lijfeigenschap verzeild raakt komt hij terug als een sterkere, betere versie van zichzelf met meer liefde en respect voor zijn eigen familie. Dat het noodlot nogmaals toeslaat doet pijn maar dit keer weet hij daar toch wat beter mee om te springen.

Ondanks dat alles voel je mee met de personages, ga je houden van Ruth, het enige normale kind in het gezin waar de hoofdpersoon belandt, die juist door haar normaal zijn ontroerd. Ga je houden van de dominee en diens familie die de menselijke factor vormen tijdens het verblijf in Canada. En aan het eind van het boek vond ik ook echt even dat oma een goede keuze had gemaakt en dat de hoofdpersoon blij mocht zijn met zijn Nederlandse bestaan. Ik liet me dus heerlijk mee slepen en dat pleit voor de schrijver, die kan schrijven! Altijd fijn.