De eerste maar zeker niet de laatste

In het voetspoor van zijn vader was mijn eerste kennismaking met een boek van Daniëlle Steel. Ik had altijd het idee dat het een beetje stoffige boeken zouden zijn, maar het tegendeel is waar gebleken.

Dit boek sprak mij door het onderwerp, twee Joodse mensen die liefde vinden in Buchenwald en samen in Amerika een nieuw leven gaan opbouwen, heel erg aan.

De schrijfstijl is heel toegankelijk. Je wordt gelijk het verhaal in gezogen en leeft echt mee met de personages.
Het is ook verhalend geschreven, en er zijn geen ellenlange dialogen
De tijdsprongen ging af en toe wel heel snel. In een tijdsbestek van een paar bladzijden was je zo tien jaar verder, daardoor miste ik af en toe een beetje diepgang.

Wat opviel was dat maatschappelijke zware onderwerpen ook niet geschuwd werden, religie, wel of geen kinderen, huwelijk, alles werd meegenomen, maar zonder belerend over te komen.

De ontwikkeling van de personages was heel mooi om te lezen. Hoe Jacob en Emanuelle een nieuw leven hebben kunnen opbouwen na alles wat ze hebben meegemaakt en hoe ze samen elke storm kunnen doorstaan, je voelt de band van die twee en leeft echt met ze mee.
Bij Max en Julie miste ik dit. Zij bleven wat afstandelijker en keuzes welke ze maakte kon ik niet altijd begrijpen.

Het einde van het verhaal ging heel erg snel.
Pas aan het eind kwam het voetspoor waar ik het hele boek naar op zoek was pas echt aan de orde. Dat vond ik wel jammer.

Al met al heb ik onwijs genoten van dit verhaal en ben ik ook zeker van plan vaker Daniëlle Steel boeken te gaan lezen.