Omdat we mensen zijn

Veronesi vertelt het waargebeurde verhaal van de Italiaanse commandant Salvatore Todaro die tijdens WOII de opdracht krijgt om met onderzeeër Cappellini via Gibraltar naar Atlantische wateren te varen om daar vijandelijk scheepverkeer uit te schakelen.

Als hij samen met zijn bemanningsleden het Belgische schip Kabalo tot zinken weten te brengen, wijkt hij echter af van het bevel dat hij kreeg - en van de wetten van oorlogvoering op zee. Hij draagt zijn bemanning op de bemanning van het vijandelijke stoomschip te redden en aan boort te nemen. Onder protest van eigen en vreemde bemanning zet hij de schipbreukelingen veilig af op de Azoren.

Het wisselende perspectief waarbij vriend en vijand commentaar mogen leveren op de missie en hun commandant, tilt het boek naar een hoger niveau. Zo verwijst ‘Commandant’ naar de actuele situatie van bootvluchtelingen die over zee een toekomst in Europa komen zoeken en appelleert het aan de universele plicht om deze schipbreukelingen - vriend of vijand - te redden. Omdat we allemaal mensen zijn.

Het briefje met de Oudgriekse tekst dat de commandant voor zijn vertrek van een medium kreeg en de vijandelijke luitenant-ter-zee voor hem vertaalt als een opsomming van generaties mannen die deel hebben genomen aan de strijd op zee (uit de Ilias van Homeros), doet de lezer stilstaan en overdenken: heeft Todaro zich voor de gek laten houden of voorzag het medium dat hij ondanks de situatie voor zijn medemens zou kiezen…?