Lezersrecensie
Als een rechter oordeelt over enig vraagstuk inzake.....een opgroeiend kind.....dan zal deze rechter het welzijn van het kind vooropstellen.
De verfilming had ik al gezien. Op de achterkant van het boek las ik dat McEwan zelf het scenario had geschreven. Het lijkt me een grote prestatie als een schrijver tevens het scenario maakt, immers de verschillen tussen boek en film zijn groot. McEwan moest alles wat hij aan zelfreflectie van Fiona had verwoord achterwege laten. Bleef over het kale verhaal en de beelden.
Maar nu heb ik het boek gelezen. De compositie vind ik virtuoos: drie thema's door elkaar geweven, als de compositie van een fraai muziekstuk. Heftige thema's bovendien: kinderloosheid, een dreigende echtbreuk en als rechter het gevecht tussen professionele afstand en diepmenselijke betrokkenheid.
Het boek heeft me diep geraakt. Dat komt door de indringende en tegelijkertijd sobere schrijfstijl van McEwan en mijn eigen ervaringen als psychotherapeut, waarin de strijd tussen professionele afstand en betrokkenheid heel vaak op de loer ligt.
Er schuilt nog veel meer thematiek in het boek. Het gaat over innerlijke vrijheid, over zelfverwezenlijking en over de behoefte aan betekenis hebben, iets betekenen voor de ander.
Dit boek gaat over het wezen van mens zijn, over mensen in hun waarde laten, respect tonen voor zaken waar men heimelijk hoofdschuddend tegenaan kijkt, over trouw, betrouwbaarheid, egocentriciteit, zelfbeklag, een schier onafzienbare rij aspecten van leven als mens.
McEwan rijgt dit alles aaneen tot een, althans voor mij, onontkoombaar verhaal, zo heftig dat ik het vaak moest wegleggen om even naar buiten te kijken, op adem te komen.
Wat is het heerlijk om een boek weg te leggen omdat je andere zaken te doen hebt en meteen alweer verlangt naar het moment dat je het boek weer ter hand kunt nemen.
Misschien kwam het boek ook zo hevig binnen terwijl tegelijkertijd de oorlog in Oekraïne het onmenselijke in de mens blootlegt en kranten onheilspellende achtergrondartikelen schrijven die nog meer suggereren over het onmenselijke in de mens.
De kinderwet van Ian McEwan is een ode aan de mens.
De titel van deze recensie is artikel 1a uit de kinderwet van 1989
Maar nu heb ik het boek gelezen. De compositie vind ik virtuoos: drie thema's door elkaar geweven, als de compositie van een fraai muziekstuk. Heftige thema's bovendien: kinderloosheid, een dreigende echtbreuk en als rechter het gevecht tussen professionele afstand en diepmenselijke betrokkenheid.
Het boek heeft me diep geraakt. Dat komt door de indringende en tegelijkertijd sobere schrijfstijl van McEwan en mijn eigen ervaringen als psychotherapeut, waarin de strijd tussen professionele afstand en betrokkenheid heel vaak op de loer ligt.
Er schuilt nog veel meer thematiek in het boek. Het gaat over innerlijke vrijheid, over zelfverwezenlijking en over de behoefte aan betekenis hebben, iets betekenen voor de ander.
Dit boek gaat over het wezen van mens zijn, over mensen in hun waarde laten, respect tonen voor zaken waar men heimelijk hoofdschuddend tegenaan kijkt, over trouw, betrouwbaarheid, egocentriciteit, zelfbeklag, een schier onafzienbare rij aspecten van leven als mens.
McEwan rijgt dit alles aaneen tot een, althans voor mij, onontkoombaar verhaal, zo heftig dat ik het vaak moest wegleggen om even naar buiten te kijken, op adem te komen.
Wat is het heerlijk om een boek weg te leggen omdat je andere zaken te doen hebt en meteen alweer verlangt naar het moment dat je het boek weer ter hand kunt nemen.
Misschien kwam het boek ook zo hevig binnen terwijl tegelijkertijd de oorlog in Oekraïne het onmenselijke in de mens blootlegt en kranten onheilspellende achtergrondartikelen schrijven die nog meer suggereren over het onmenselijke in de mens.
De kinderwet van Ian McEwan is een ode aan de mens.
De titel van deze recensie is artikel 1a uit de kinderwet van 1989
5
Reageer op deze recensie
