Klaagzang over het naderende einde

Dit is het derde boek van Giordano dat ik lees en het is zijn slechtste. Net als McEwan in Lessen sleept de schrijver er zo ongeveer alles bij waarover hij maar enige kennis heeft om vervolgens een warrig verhaal te componeren dat leidt tot niets.
Hoezo is dit een roman? en dan ook nog gevoelig en levendig zoals op de achterkant staat. Ik heb het niet kunnen ontdekken.

De hoofdpersoon in dit boek is een soort wetenschapsjournalist die in allerlei persoonlijke crises is verwikkeld. Zijn huwelijk is niet je dat, zijn carrière wil niet vlotten en zijn wereldbeeld en toekomstperspectief zijn ronduit somber. Vriendschappen verwateren en sociaal gezien kwijnt hij weg.

Tasmanië?
Nou dat eiland passeert zijdelings de revue. Het zou de minst ongunstige plek zijn om klimaatrampen te overleven. Veel meer wordt er niet over gezegd maar dat hoeft ook niet want Tasmanië staat natuurlijk voor de ultieme hoop, het laatste houvast.

Ik vind het knap dat Giordano ruim 300 bladzijden volschrijft over in feite niets. Het is een brij van reizen, ontmoetingen en weinig sprankelende dialogen. Wat te denken van de volgende zin:
"Het waren momenten van grote intimiteit, maar ook een beetje zorgwekkend in hun ledigheid."
Hoe kan grote intimitiet leeg zijn?

Het boek heeft me nergens, op geen enkele manier geboeid of geraakt. Geen enkel personage sprak tot mijn verbeelding, het boek was noch inspirerend, leerzaam of vermakelijk. Alles was vluchtig en de schrijver ging 335 pagina's lang van hot naar her, zonder doel, zonder kompas. Dus, of je dan Tasmanië bereikt?

U bent gewaarschuwd.