Interessante personages, fijne schrijfstijl en constante spanning

Ibon Martín begon zijn literaire carrière met het schrijven van reisliteratuur. Hij is vooral gefascineerd door het Baskische landschap, waar hij geboren en getogen is. In 2013 publiceerde hij een historische roman over het Baskenland en daarna volgde een thriller-vierluik dat zich ook in die omgeving afspeelt. Zijn eerdere boeken werden niet naar het Nederlands vertaald, maar zijn laatste thriller, De dans van de tulpen, werd vertaald door Joep Harmsen. Degenen die het vierluik in het Spaans hebben gelezen, zullen in zijn meest recente werk een aantal bekende personages tegenkomen.

Ook De dans van de tulpen speelt zich af in het Baskenland. Natalia, een bekende radiopresentatrice, wordt overreden door een trein. De machinist is haar man. Als hij haar ziet, vastgebonden op de rails met een rode tulp in haar handen, is het al te laat. De moord wordt live uitgezonden op Facebook. Helaas blijkt Natalia niet het enige slachtoffer en duiken er meer rode tulpen op. Inspecteur Ane Cestero reist af naar de regio om leiding te geven aan een nieuwe eenheid van agenten, die gespecialiseerd zijn in het oplossen van meervoudige misdaden of zaken met grote media-aandacht. Lukt het Ane en haar team om de Tulpenmoordenaar te stoppen?

Er wordt aangevangen met de heftige moordscène van Natalia, waardoor je direct midden in het verhaal valt. Ook gedurende de rest van het boek blijft de spanningsboog constant gespannen. Het verhaal is wellicht niet erg origineel, maar de auteur weet de lezer desondanks steeds te boeien en zo nu en dan te verrassen met een plotwending.

De dans van de tulpen is omvangrijk, maar behoudt vaart door de korte hoofdstukken, de verschillende verhaallijnen, de sprongen in de tijd en de perspectiefwisselingen. Martín heeft daarnaast een fijne schrijfstijl en besteedt veel aandacht aan het schetsen van de omgeving, situatie en sfeer.

'Santi werpt een laatste blik in de achteruitkijkspiegel voordat hij de deuren sluit. Niemand meer op het perron. De laatste huizen van Gernika laat hij al gauw achter zich. Voor zijn ogen, aan weerszijden van het kronkelende spoor, tekenen de heuvels zich in fijne lijnen af en overheersen het landschap. Slechts hier en daar ligt een eenzaam gehucht dat een wit of rood accent aan het uitzicht geeft. Een vredige wereld, een prachtige wereld, waar af en toe het blauw van de zee en het verbleekte geel van de rietvelden binnensijpelen.'

Het kan de lezer in eerste instantie wat duizelen door de Spaanse plaatsnamen, namen en begrippen. Daarnaast voert de auteur vrij veel personages op en noemt deze afwisselend bij de voor- en achternaam. De meeste zijn echter goed uitgewerkt en zijn daardoor prima uit elkaar te houden. Inspecteur Ane en haar teamleden zijn interessante en menselijke personages en samen vormen ze uiteindelijk een bijzonder team. We leren hen goed kennen en ze zouden zeker geschikt zijn voor een eventueel vervolg. Ook het einde van het boek laat daar ruimte voor.

De dans van de tulpen weet van begin tot eind te boeien door de verschillende verhaallijnen, de fijne schrijfstijl, de goed uitgewerkte personages en de constante spanning.