Allemaal willen we de hemel. Toch?

Ik las ‘Allemaal willen we de hemel’ van Els Beerten.

Vlaanderen, 1943.
Jef droomt ervan om een held te worden, liefst samen met zijn beste vriend Ward. Voor zijn zus Renée hoeft dat heldendom niet zo nodig. Zij heeft genoeg aan Ward, zijn hemelse saxofoonspel, en zijn blik.

Maar ze zitten midden in de oorlog. Aan het oostfront wordt een bikkelharde strijd gevoerd tegen de Russen. De Duitsers lijden er grote verliezen en hebben dringend dappere jongemannen nodig om hen bij te staan.

Voor de jongens een gedroomde kans om held te worden. Voor volk en vaderland. Voor een betere wereld. Ward vertrekt liever vandaag dan morgen. Maar zo denkt lang niet iedereen er over.

Een erg aangrijpende oorlogsroman vond ik het. Het is een YA, maar zo goed geschreven dat het vast ook volwassenen kan bekoren. Ik vond het alvast prachtig. In het boek wordt een kant van de oorlog belicht die mensen in Vlaanderen liever vergeten. Deelnemen aan een Vlaams legioen onder de Duitsers, tegen de Russen. Wat hen verteld werd, zouden we nu ‘fake news’ noemen. Toen helaas ook deel van realiteit. Het is een onderdeel van dit verhaal, maar het boek is meer.

Het boek wordt afwisselend verteld door Jef, Ward, Reneé en ook door Rémi. Het is een heel bijzondere manier van vertellen. Jef die zit met schuldgevoel en het duurt heel lang eer je als lezer goed weet waarom. Renée is boos en heeft liefdesverdriet. Ze voelt zich in de steek gelaten. Ward die zijn keuze heeft gemaakt, maar beseft dat het misschien niet de juiste is. En dan Rémi, de kleine broer. Het meest onschuldige perspectief. Het kind dat niets mag weten.