Realistisch beeld van belle époque in Vlaanderen - alleen die lange hoofdstukken

Rozeke is de debuutroman van Guillaume Van der Stighelen.

De auteur schrijft het verhaal van zijn overgrootvader, naar wie hij ook vernoemd werd. Geïnspireerd op historische archieven, foto’s, familiedocumenten en herinneringen die verteld werden op familiefeesten.

Gwillemke wordt geboren in een armoedig gezin in 1852 te Antwerpen. Zoon van een koperslager, maar ambitieuzer dan zijn vader ooit geweest is. Hij verandert zijn naam naar Guillaume (klinkt veel chiquer) en werkt zich vanuit het niets op tot een zeer succesvolle ondernemer. Zijn leven liep echter niet van een leien dakje en hij kent ook heel wat tegenslagen en leed.

Het boek geeft een ontzettend goed beeld van de belle époque periode in Vlaanderen. Het schetst een erg realistisch beeld van Antwerpen en hoe Antwerpen doorheen de jaren veranderd is. Guillaume heeft zich echt opgewerkt dus echt het harde werken en het klassenverschil wordt ook goed beschreven. Wat ik zelf leuk vond, waren de typisch Vlaamse (soms dialecte) woorden die gebruikt werden en de mix met het Frans. Typisch voor die tijd. Er stond geen vertaling of duiding bij. Voor mij geen probleem, maar ik kan me wel voorstellen dat het niet voor iedereen evident is om alles te begrijpen.

Wat ik wel een beetje jammer vond is dat de hoofdstukken zo lang waren. Het is een boek van 463 bladzijden en er zijn maar 13 hoofdstukken. Dus ik kon niet rap nog even het hoofdstuk uitlezen. Soms moest ik stoppen halverwege en dat vind ik zelf stiekem eigenlijk echt vervelend.

Vraag:
Lange hoofstukken om je echt in te dompelen of korte die meer vaart geven?