Heftig, hartverscheurend en hoopvol tegelijk.

'Zolang de citroenbomen bloeien' van Zoulfa Katouh is zo’n boek dat je vanaf de eerste bladzijde vastgrijpt en niet meer loslaat. Het vertelt het aangrijpende verhaal van Salama, een jonge vrouw die in het door oorlog verscheurde Syrië probeert te overleven, verscheurd tussen blijven en vechten voor haar land, of vluchten om te kunnen leven.

Al bij het eerste hoofdstuk wist de schrijfstijl van Katouh me volledig mee te nemen in het verhaal. Ze beschrijft Salama’s gevoelens zo intens en invoelbaar dat het lijkt alsof je alles van dichtbij meemaakt.
Je beseft tijdens het lezen hoe onvoorstelbaar heftig haar werkelijkheid is: de angst, de keuzes, de wanhoop van leven in een oorlogsgebied. Blijf je om te helpen? Of vlucht je in de hoop ergens anders écht te kunnen leven?
En tegelijkertijd besef je hoe dankbaar we mogen zijn voor de vrijheid waarin wij leven, ook al lijkt dat niet meer zo vanzelfsprekend te zijn als een paar jaar geleden...

De gruwel is rauw en echt, maar juist daardoor schitteren de kleine sprankjes hoop des te feller. Het is mooi en ook bemoedigend om te lezen dat liefde, menselijkheid en geloof in vrijheid blijven bestaan, zelfs in de donkerste tijden.

Een verhaal dat binnenkomt, bijblijft en nog lang nazindert.

"... dat de hoop nooit zal sterven zolang de citroenbomen bloeien."