Wederom een mooie Erlendur

Indridason laat vaak een maatschappelijk probleem in zijn verhaal voorkomen. In moordkuil (Hij ontving voor dit boek de Glazen Sleutel, prijs beste Scandinavische misdaadroman) is dit huiselijk geweld en alle gevolgen hiervan. ~ "Ik denk dat het een bot is", zei de man. Het kind stak het in haar mond en werd weer rustig. "Wat bedoel je toch met dat bot?" zei de moeder. "Het ding waar ze op zit te bijten", zei hij. "Ik denk dat het van een mens is." ~
Een lijk wordt gevonden op een bouwplaats in Reykjavik. Het ligt er waarschijnlijk al een jaar of 70. Rechercheur Erlandur en zijn collega's zoeken uit wie het was. Erlendur kan zich maar moeilijk concentreren op de zaak nu zijn verslaafde dochter op de intensive care ligt. Dit maakt bij hem persoonlijk een hoop los. Als lezer kom je in dit boek veel over de achtergrond van Erlendur te weten.
~ Erlendur keek naar zijn dochter en begon als vanzelf met zachte stem tegen haar te praten en haar te vertellen over een verdwijning waar hij zich lang het hoofd over had gebroken en die hij misschien nog steeds moest leren helemaal te begrijpen. ~
Naast dit verhaal wordt het verhaal van een jonge vrouw vertelt. Zij wordt stelselmatig mishandeld door haar partner. Maar door armoede en angst voelt ze zich gedwongen bij hem te blijven. ~Ze geloofde niet dat hij een van die mannen was. Geloofde niet dat zij een van die vrouwen was. Geloofde niet dat hij zoiets kon doen. Het moest toeval geweest zijn, zei ze tegen zichzelf. ~
Hoewel ik dit boek wat traag vond beginnen is het plot spannend. En alles ertussenin fantastisch geschreven. Eem gied verhaal. Wederom een mooie Erlendur!