Genieten van mooie zinnen, fijne personages en goede plottwists

□‘Wie schrijft, verdwijnt’ is deel 7 in de door Håkan Nesser geschreven serie over inspecteur Gunnar Barbarotti, de peinzende, rustige en een beetje gelovige, inmiddels op leeftijd!, vriendelijke hoofdpersoon.

Heel goed los te lezen, maar ik ben echt fan van deze serie en heb ze keurig op volgorde in de kast staan.

Nesser heeft een heel eigen schrijfstijl. Soms een tikkeltje ouderwets, een vleugje humor, een dubbele lading.

“ … Franzén was niet alleen schrijver. Hij was ook een narcist, op het psychopatische af. Het eerstgenoemde, het schrijven, was een welbekend feit bij het lezende publiek,  het laatste een redelijk goed bewaard geheim. Zoals dat heette. Althans, hij koesterde de hoop dat het een geheim was – al kon met recht worden verondersteld dat zijn ex-vrouw en een of twee voormalige vrienden deze bittere waarheid al op het spoor waren gekomen. “

Het verhaal wordt in een zeer rustig tempo verteld en je gaat ook geen één keer op het puntje van je stoel zitten van de spanning. Maar de lezer geniet gewoon van een goed boek met goede opbouw, mooie zinnen, fijne personages en verrassende plottwists.

■Eind 2019, Stockholm en in de buurt.

Een schrijver wordt vermist en inspecteur Barbarotti wordt op de zaak gezet. Een vreemde zaak. De vermiste schrijver lijkt een onafgemaakte korte biografie te hebben achtergelaten.

Niet veel later wordt de poëzie schrijfster Maria Green ook als vermist opgegeven.

“Nog één? Betekende dit dat er twee schrijvers werden vermist? In één week tijd? Dat klonk alsof… Tja, het was erg onduidelijk hoe dat klonk, hij had in elk geval nog nooit zoiets meegemaakt, dat wist hij zeker.”

Maanden én nog vermiste verder is het onderzoeksteam nog geen steek verder.

□ Een heerlijk boek die echt wel vaak verrast. Met hier en daar droge humor en een sneer naar de maatschappij, ik heb weer genoten!