over een afstandsmoeder en een adoptiekind

Ik las dit boek voor de groep Boeken toer lezen en recenseren van boeken van onbekende auteurs, waarvoor dank.
In het eerste deel van het boek volg je Hanne. Ze heeft een moeilijke jeugd gehad en staat nu op eigen benen. In 1952, ze is dan zestien jaar, doet ze afstand van haar baby.
Na een aantal omzwervingen ontmoet ze Barend. Hij is getrouwd. Ondanks dat beginnen ze een relatie, die zich afspeelt in het huis dat hij voor haar huurt. Ze krijgen zelfs twee kinderen. Maar hoe lang kan ze dat volhouden?
Door haar moeilijke jeugd maakt Hanne telkens de verkeerde keuzes wat relaties met mannen betreft. Ook houdt ze mensen die om haar geven (on)bewust op afstand. Typisch gedrag voor iemand die niet veilig gehecht is.
Het tweede deel van het boek gaat over Chrissie. Zij ontdekt als volwassen vrouw dat ze geadopteerd is en start een zoektocht naar haar afkomst. Maar wil ze dat wel weten? Ook zij zit gevangen in een ongezonde relatie. Wat dat betreft zijn er veel overeenkomsten tussen beide vrouwen. Af en toe vond ik het wel erg toevallig.
Uiteindelijk ontmoetten de vrouwen elkaar. Er zijn veel vragen en verwijten. Kunnen ze een band opbouwen? Of zijn ze zozeer beschadigd dat dit niet (meer) mogelijk is?
Het gedeelte over Hanne vond ik het interessants om te lezen. Dat komt ook doordat bij de andere delen in het boek niet altijd duidelijk was wie aan het woord was.
De armband op de cover speelt een belangrijke rol in het verhaal.
Dit boek gaat over heftige onderwerpen. De Paula Stichting, waarbij ongehuwde, vaak jonge moeders, hun kind na de geboorte moesten afstaan. Adoptie. Mishandeling. Seksueel misbruik. Pleegzorg. Leven in een sekte. Euthanasie. Hechtingsproblemen. Het is ook een boek dat laat zien wat de impact is van je kind gedwongen te moeten afstaan, zowel voor de moeder als het kind.