Een wit hert met een gouden gewei

Op de kaft is in het midden onderaan een wit hert afgebeeld. Die herten vervullen een belangrijke rol in het boek: Wanneer een Don Kozak sterft, dan verandert hij in een wit hert met een gouden gewei en een gouden pijl in zijn rug. De herten vertellen samen in de wij-vorm een groot deel van Aleksandra’s geschiedenis. Ze geven in een koor van voorouders commentaar op de gebeurtenissen in het boek.

Oma Aleksandra inspireert in dit boek: een erg sterke vrouw. Ondanks het onbeschrijflijke en onvoorstelbare leed wat ze meemaakt, blijft ze het leven omarmen: sterk en optimistisch. De familie houdt ze vast. Ze bezoeken elkaar en communiceren door alle landsgrenzen heen. Een opvallende uitspraak van haar is: “Je kunt niet altijd afscheid blijven nemen”.

Weeda vindt een mooie, bijzondere manier om de geschiedenis van het land en haar familie te vertellen. Ze valt als een soort Alice in Wonderland het Paleis van de verloren Kozak binnen. Daar wacht haar overleden opa Nikolaj op haar. Hij leidt haar door de familiegeschiedenis en tegelijkertijd door de geschiedenis van Oekraïne. Met verschillende vertelperspectieven en magisch-realisme neemt Weeda je mee in het verhaal. In recensies kom je tegen dat Weeda veel van haar lezer vraagt. Ze springt in de tijd, er is veel familie met geschiedenissen en veel gebeurtenissen. Zelf had ik daar niet zo’n last van. Ik kon de rode lijn goed vast houden en voor mij maakt het dan niet zoveel uit of het een achterneef of een oom is.

Ik ben nog diep onder de indruk van dit actuele boek. Weeda beschrijft in Aleksandra de geschiedenis van haar oma Aleksandra, geboren in de Donbas, nazaat van de Don Kozakken. Een geschiedenis van verdriet, geweld en afscheid nemen. Het boek vertelt daarnaast de geschiedenis van de Oekraïne. Een eeuw met opeenvolging van voortdurende onrust en oorlog.