Lezersrecensie
Indrukwekkend, leesbaar boek over schuldgevoel en afhankelijkheid
Ik wilde je iets over mezelf vertellen, totdat ik besefte dat dat niet kan zonder over mijn broer te vertellen, over Thomas, en dat is iets wat me, ook nu nog, eigenlijk hoe langer hoe meer, moeite kost.” De eerste zin over de tweelingbroers Mathis en Thomas pakte me meteen, ik zat in het boek en wilde weten hoe het afliep.
Het boek staat op de lijst van de Drentse literatuurclubs .
Ik vind het een mooie keuze, een goed lezend boek over een niet-alledaags thema in een prettige stijl. ***/*****
Mathis is gezond, sterk en succesvol. Thomas is zwaar lichamelijk gehandicapt.
Terwijl Mathis de wereld over reist, is de omgeving van Thomas beperkt tot thuis bij zijn moeder en later het verzorgingshuis.Groter kunnen de verschillen niet zijn. Mathis voelt zich verantwoordelijk voor Thomas en heeft last van schuldgevoel. De broers groeien samen op, delen veel, maar groeien op latere leeftijd uit elkaar. Mathis heeft het er moeilijk mee en lijkt te vluchten door veel te reizen
Het boek is deels autobiografisch en gebaseerd op de ervaringen van Barnhoorn met haar gehandicapte tweelingzus. Nowelle Barnhorn (Hurdagaryp 1986) beschrijft de gebeurtenissen met droge humor. Nonchalant en trefzeker noemt Arjan Peters in De Volkskrant haar stijl.
“Ik, in dat halfslachtige sukkeldrafje achter hem aan, durfde nauwlijks te kijken naar de mensen die we passeerden. Bij de meeste van hen oogde Thomas ineens volkomen normaal. Ik wist niet dat er plekken waren waar dit soort mensen zich verzamelden. Mensen met maar een arm of helemaal geen ledematen. Met misvormde of verlamde gezichten of een romp die gedraaid leek te zitten……
…Maar hier keek niemand ergens van op. Thomas groette iedereen even vriendelijk als geroutineerd terug, voordat hij weer gas gaf.
‘Doorlopen Matthis!’, joelde hij.
Als deze wereld bestond, welke waren er dan nog meer waarvan ik het bestaan niet kende?“
Het eind van het boek is prachtig. Op een rake, bijzondere manier beschrijft Barnhoorn hoe Mathis zijn verzet opgeeft en zijn broer accepteert.
De titel is gebaseerd op een verschijnsel uit de relativiteitstheorie. Best ingewikkeld om hier uit te leggen, maar op internet is er genoeg over te vinden. De titel dekt en duidt de lading van het boek.
Ook de kaft van het boek vind ik prachtig. Jammer dat de letters door het portret zijn geschreven.
Het boek staat op de lijst van de Drentse literatuurclubs .
Ik vind het een mooie keuze, een goed lezend boek over een niet-alledaags thema in een prettige stijl. ***/*****
Mathis is gezond, sterk en succesvol. Thomas is zwaar lichamelijk gehandicapt.
Terwijl Mathis de wereld over reist, is de omgeving van Thomas beperkt tot thuis bij zijn moeder en later het verzorgingshuis.Groter kunnen de verschillen niet zijn. Mathis voelt zich verantwoordelijk voor Thomas en heeft last van schuldgevoel. De broers groeien samen op, delen veel, maar groeien op latere leeftijd uit elkaar. Mathis heeft het er moeilijk mee en lijkt te vluchten door veel te reizen
Het boek is deels autobiografisch en gebaseerd op de ervaringen van Barnhoorn met haar gehandicapte tweelingzus. Nowelle Barnhorn (Hurdagaryp 1986) beschrijft de gebeurtenissen met droge humor. Nonchalant en trefzeker noemt Arjan Peters in De Volkskrant haar stijl.
“Ik, in dat halfslachtige sukkeldrafje achter hem aan, durfde nauwlijks te kijken naar de mensen die we passeerden. Bij de meeste van hen oogde Thomas ineens volkomen normaal. Ik wist niet dat er plekken waren waar dit soort mensen zich verzamelden. Mensen met maar een arm of helemaal geen ledematen. Met misvormde of verlamde gezichten of een romp die gedraaid leek te zitten……
…Maar hier keek niemand ergens van op. Thomas groette iedereen even vriendelijk als geroutineerd terug, voordat hij weer gas gaf.
‘Doorlopen Matthis!’, joelde hij.
Als deze wereld bestond, welke waren er dan nog meer waarvan ik het bestaan niet kende?“
Het eind van het boek is prachtig. Op een rake, bijzondere manier beschrijft Barnhoorn hoe Mathis zijn verzet opgeeft en zijn broer accepteert.
De titel is gebaseerd op een verschijnsel uit de relativiteitstheorie. Best ingewikkeld om hier uit te leggen, maar op internet is er genoeg over te vinden. De titel dekt en duidt de lading van het boek.
Ook de kaft van het boek vind ik prachtig. Jammer dat de letters door het portret zijn geschreven.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Liesbethdenh
Gesponsord
Een Nederlander en een Française, twee talen, twee culturen. Twee werelden. Een arts en een studente kunstgeschiedenis. Louter tegenstellingen, maar één grote liefde. Groot genoeg?
