Te veel 'tell', te weinig 'show'

Twee verhalenbundels publiceerde Benjamin Percy (Oregon, 1979) voordat hij zich waagde aan zijn eerste thriller, The wilding, die in 2010 verscheen. Voor zijn korte verhalen ontving Percy diverse prijzen. Rode maan  is zijn tweede thriller.

In Rode maan  wordt ons een wereld voorgehouden waarin weerwolven al sinds de zevende eeuw voorkomen. Ze hebben een eigen thuisland, De Republiek, maar leven ook tussen de 'gewone' mensen. Ze moeten echter wel geregistreerd staan en een bepaald medicijn slikken om transformatie (van mens naar wolf) te voorkomen. De meeste weerwolven leven een normaal, menselijk leven. Maar er groeit verzet tegen de discriminatie van weerwolven, waardoor er regelmatig terroristische aanslagen gepleegd worden op veelal onschuldige burgers.
Als Patrick Gamble's vader als militair voor twaalf maanden naar De Republiek moet om daar wegen veilig te stellen en bermbommen onschadelijk te maken, moet Patrick bij zijn moeder gaan wonen, in een ander deel van de VS. In het vliegtuig dat hem daar naartoe brengt, vindt een aanslag plaats en door een gelukkig toeval – hij houdt zich schuil onder het lichaam van een dode vrouw – is Patrick de enige overlevende. Niet veel later blijkt dat deze aanslag een onderdeel was van een veel grotere operatie waarbij drie vliegtuigen betrokken waren.
Ondertussen leeft Claire Forrester in Minnesota in een gemeenschap van weerwolven waar op een avond, als reactie op de terroristische aanslagen, een aantal gezinnen gewelddadig worden overvallen omdat zij volgens de regering rebellen zouden zijn. Claires familie wordt gedood, de buren worden gevangengenomen. Claire zelf ontsnapt ternauwernood door zich te transformeren, en vlucht weg. Omdat zij niemand durft te vertrouwen en de regering nog steeds op haar jaagt, moet zij constant op haar hoede zijn.
De vooroordelen tegen de weerwolven groeien, en wraak is vaak het antwoord op de gewelddadige terroristische activiteiten, niet zelden gericht tegen mensen of weerwolven die er het minst mee te maken hebben.
Chase Williams is pas acht maanden gouverneur als de golf van geweld Amerika treft en hij is ervan overtuigd dat de ellende met de weerwolven zijn opstap is naar het Witte Huis.
Maar niets is minder waar als langzaam maar zeker de levens van deze drie personen bij elkaar komen...

Je hoeft geen oplettende lezer te zijn om de parallellen met de (Amerikaanse) geschiedenis te ontdekken, van de Jodenvervolging tot de moslimhaat en aids aan toe. De aanslagen met de drie vliegtuigen in het begin van het boek verwijzen overduidelijk naar 9/11, waarbij de weerwolven niets minder zijn dan de islamieten van tegenwoordig. Een gevaarlijke vergelijking, maar desalniettemin zorgvuldig verwoord. Nergens is het over the top, al kun je je afvragen of de vergelijking hout snijdt, als later blijkt dat de weerwolven slachtoffer zijn van een prionenziekte à la BSE.

Het begin van Rode maan  is veelbelovend, maar al gauw zakt het verhaal wat in. Beschrijvingen zijn vaak lang en té beschrijvend, waardoor je als lezer verveeld raakt en de neiging krijgt om stukken over te slaan. En dat is jammer, want Percy weet heel goed gevoelens neer te zetten van mensen die weerwolf zijn, weerwolven kennen, of weerwolven vrezen. Daartegenover blijven de persoonlijke karakters van de hoofdpersonages nogal eendimensionaal. Nergens vallen ze uit hun rol, ze groeien niet gedurende het verhaal. Het is een aaneenschakeling van actie en reactie, en motieven blijven vaak onduidelijk.

Wat wel griezelig realistisch wordt neergezet is de groeiende haat tegen de minderheid, in dit geval de weerwolven. Percy houdt ons daarmee een spiegel voor, en nadat je het boek dichtslaat vraag je je af hoe het ooit zover is kunnen komen. Of eigenlijk: hoe en of het ooit allemaal weer goed komt.

Als er grondig geschrapt zou zijn geworden en de personages nét iets meer verdieping hadden meegekregen, zou Rode maan  vier dik verdiende sterren gekregen hebben. Nu blijft het echter hangen op drie. Te veel 'tell', te weinig 'show'. Maar de raaklijn met onze huidige politiek, rassenhaat en moslimactivisme is alleszins treffend!