Soms beter dan Frederick Forsyth en John le Carré

Jörg Isringhaus (1960) is journalist bij onder andere de Rheinische Post in Düsseldorf. Hij studeerde zowel geschiedenis als Duitse taal- en letterkunde. Zoon van Odin is zijn debuut.

Twee mannen, twee missies. Daar draait het om in Zoon van Odin. Aan de vooravond van de tweede wereldoorlog volgen we afwisselend de gebeurtenissen in de levens van de Zweed Birger Dahlerus en de naar Engeland overgelopen Duitse spion Richard Krauss. Terwijl de eerste verwoede pogingen onderneemt om te voorkomen dat de nazi’s Polen binnenvallen, wordt de tweede door de Britse regering naar Duitsland gestuurd om Hitler te vermoorden. Krauss echter wil van die gelegenheid gebruikmaken om wraak te nemen op zijn broer Edgar, die hij verantwoordelijk acht voor de dood van zijn geliefde Hanna. Edgar is leider van de Zonen van Odin, een gevreesde afdeling van de SA. Ooit was Krauss zelf lid, en was hij verantwoordelijk voor de veiligheid van een kind dat zo belangrijk was voor de nazi’s, dat niemand van het bestaan ervan mocht weten. Ondertussen raakt Dahlerus betrokken bij de machtsspelletjes tussen Hitler en Göring, maar hoe hij ook zijn best doet, hij lijkt niet te kunnen voorkomen dat daardoor een oorlog met Polen en daarmee ook met Engeland steeds dichterbij komt. Dan ineens wordt hij benaderd door een man met een vreemd, maar levensgevaarlijk verzoek.

"Zoon van Odin is een spionagethriller die zich kan meten met het beste van Frederick Forsyth en John le Carré" staat er op de achterflap. Dan moet je toch wel heel wat in je mars hebben, als je als debuterend schrijver daarmee vergeleken wordt. Na het lezen van Zoon van Odin kan maar één ding gezegd worden: Jörg Isringhaus doet zeker niet onder voor de twee genoemde schrijvers. Op sommige punten is hij zelfs beter te noemen.

In een mooie, heldere schrijfstijl leidt Isringhaus de lezer langs tal van geschiedkundige feiten. Hij vermengt die moeiteloos met de fictieve verhaallijn van Krauss, die prachtig neergezet wordt als verbitterde en levensmoeë einzelgänger, en waarvan je je gemakkelijk zou kunnen voorstellen dat het personage zomaar zou kunnen opduiken in de geschiedenisboeken. De hoofdstukken wisselen vloeiend tussen Dahlerus en Krauss, waarbij je tussendoor het pijnlijke verleden van Krauss leert kennen. Daardoor en door de beschrijvingen van Dahlerus’ privéleven wordt er een goed beeld van de hoofdpersonages geschetst en krijgen ze een perfecte diepgang. Wanhoop, verdriet, pijn, woede en haat, allemaal sleutelwoorden waarmee Isringhaus zijn lezers langzaam maar zeker naar de ontknoping leidt. Een ontknoping die eigenlijk onvermijdelijk is, maar waarvan je steeds vuriger hoopt dat ze toch niet zo zal zijn.

Zoon van Odin is kortweg een 'must read' voor de liefhebbers van spionagethrillers. Het enige dat ietwat stoorde was de soms gekunstelde vertaling van bepaalde woorden en de veelvuldige slachtoffers die er vallen. Natuurlijk weet iedereen dat er ten tijde van oorlog veel doden vallen, maar soms ging het allemaal een beetje te gemakkelijk en leek Isringhaus er niet mee te zitten dat er een lijk meer of minder te betreuren viel. Maar dat is zeker niet van invloed op de dikke vier sterren voor Isringhaus’ debuut.