Niet mijn schrijfstijl

Claire is nog jong als haar zus Alison verdwijnt op Saint x en later dood wordt terug gevonden. Haar vader wil kost wat kost de waarheid boven tafel halen en bijt zich vast in het onderzoek en de getuigen. Al snel wordt Clive Richard naar voren geschoven als verdachte. Maar heeft hij er ook iets mee te maken?

Jaren later stapt Claire in een taxi. De chauffeur blijkt Clive Richard te zijn, de man die verdacht werd van de moord op haar zus.

Wat volgt is een verslag van een onverwerkt jeugdtrauma. Het wordt een obsessie voor Claire, eentje met grote gevolgen.

Het duurde een tijdje voor ik echt in het boek zat. Schaitkin schrijft haar zinnen met heel veel bijvoegelijke naamwoorden, en schrijft ook veel lange zinnen. Hierdoor krijg je wel een goed beeld van de omgeving en personages, maar het leest niet altijd even vlot.
Ook stoorde ik mij in het begin aan het gebruik van 'een vader', 'de moeder'.

In het eerste deel wordt de familievakantie waarop Alison verdwijnt uitbundig beschreven. Later wordt het boek soms wat rommelig. Er wordt door verschillende personages iets vertelt maar dit is voor mij niet altijd duidelijk. Ook is er geen tijdsaanduiding in het boek waardoor ik het niet altijd duidelijk vond.

Het verhaal op zich is wel mooi neergezet. Wat gebeurd er met het overblijvende kind wanneer het andere vermoord wordt ? Verwerk je dit verlies ooit? En hoe gaat iedereen daarmee om?

Al bij al een boek met een mooi verhaal, een prachtige boodschap. Maar omdat de schrijfstijl mij niet kon bekoren toch niet volledig mijn ding.