Niet slecht, maar een beetje saai

Soms lees je een boek op exact het juiste moment. Het verhaal raakt je, de personages komen voor je tot leven en je weet gewoon vanaf het eerste hoofdstuk dat het een favoriet gaat worden. Jammer genoeg was Before the coffee gets cold voor mij net het tegenovergestelde. Ik kon me niet focussen op het verhaal, de personages deden me niets en hoewel ik het boek, na een moeizame start, snel heb uitgelezen was dat eerder uit verveling dan interesse.

Mijn desinteresse heeft alvast niets met de schrijfstijl te maken. Kawaguchi heeft een fijne, sobere schrijfstijl. Tijdens het lezen van andere recensies, ontdekte ik dat dit een vertelling van een toneelstuk is. De keuze voor het beperkte aantal personages, het café waar alles zich afspeelt en de vele gesprekken zijn logischer met deze achtergrondinformatie.

Dat alles zich zo centraal afspeelde was niet iets waar ik me aan stoorde tijdens het lezen, maar wat me wel opviel. Het is eerder de afstandelijkheid die zorgde voor een gevoel van onverschilligheid tegenover de personages. Je beleefde het verhaal niet mee met hen, maar keek als een buitenstaander toe. Zoals een toeschouwer naar een toneelstuk bij.

Door deze afstand bleven de gevoelens en de gedachten van de personages vaag. Je krijgt maar een heel beperkte inkijk in wie deze mensen écht zijn. Daarnaast ben ik het, opnieuw na het lezen van andere recensies, er ook mee eens dat alle keuzes er uiteindelijk om draaien dat de vrouwelijke personages hun dromen opgeven om voor iemand anders te zorgen. Of het nu is voor familie of de liefde, zelfopoffering is het uiteindelijke resultaat.

En toch is het natuurlijk niet allemaal negatief. Reizen naar het verleden is altijd intrigerend en de verschillende regels maken het hier des te ingewikkelder én emotioneler. Spijt en verdriet zijn de hoofdemoties van dit boek en toch heeft Before the coffee gets cold een luchtigheid in zich. Het café zelf zorgt hiervoor, maar ook zeker de personages die in het café werken.

Before the coffee gets cold is een vertelling van een Japans toneelstuk. De directheid en afstandelijkheid van het toneelstuk vind je ook terug in de pagina’s van het boek. Het creëert een sfeer van soberheid dat ervoor zorgt dat je je als lezer moeilijk kan inleven in de personages, net doordat je zo weinig van ze te zien krijgt. En toch slaagt Kawaguchi erin om het een meeslepend verhaal te maken. Je wilt weten wie er naar het verleden terugkeert en waarom en vooral hoe alles met elkaar verweven is. En toch… door de emotionele afstandelijkheid is het moeilijk écht mee te leven met de personages en de moraliserende toon van ‘vrouwen die alles moeten opgeven voor familie of de liefde om dan echt geluk te vinden’ zorgt voor een wrange nasmaak. Maar wie hier voorbij kan kijken, zal er ook in slagen het kleine café in zijn hart te sluiten.