Lezersrecensie
Een wankelend eerste deel
Ik heb lang getwijfeld over hoeveel sterren ik dit boek zou geven. Uiteindelijk ga ik voor de gulden middenweg van 3,5/5.
De flaptekst belooft een verhaal over academici. Over kennis en prestige en rivaliteit. En hoewel al deze aspecten aan bod komen, wordt het plot toch vooral gedreven door de vraag waarom deze kandidaten werden gekozen. Eens in de tien jaar worden de meest getalenteerde magiërs geselecteerd, wat maakt deze zes nu zo speciaal?
Doordat de focus zo op het verleden van de personages ligt, wat ze hebben meegemaakt en gedaan om tot dit punt te geraken, is er weinig ruimte voor groei. Met uitzondering van Tristan hebben alle personages een duidelijk beeld van wie ze zijn, waar ze voor staan en wat ze willen in het leven. En hoewel er genoeg twenty somethings zijn die hun toekomst hebben uitgestippeld en weten waar ze voor staan, heeft de meerderheid geen flauw idee. Combineer dit met een magische kracht die nog volop in ontwikkeling is en het lijkt hoogst onwaarschijnlijk dat al je hoofdpersonages zo stabiel zijn. Waar zijn de twijfels? De levensvragen? Het gevoel van spijt over het verleden en onzekerheid over de toekomst?
Dat de personages doorheen het boek niet veel ontwikkelen, betekent niet dat het eendimensionale personages zijn. Allemaal hebben ze een complexiteit die hen zowel menselijk als herkenbaar maakt. Wat er dan weer voor zorgt dat je als lezer sympathie met ze voelt, ook al bevinden sommigen zich in de moreel grijze (of bijna zwarte) zones.
Olivie Blake heeft het verhaal opgebouwd rond haar zes hoofdrollen. De wereld eromheen blijft teleurstellend vaag. De Alexandrian Society klinkt mythisch en indrukwekkend, maar enkel het kleinste tipje van de sluier wordt onthuld. Als lezer dien je vooral je eigen wereld te creëren, wat jammer is want het boek speelt zich hoofdzakelijk af in één gebouw. Wat meer aandacht voor de vormgeving was welkom geweest.
Hierbij komt ook dat Blake de neiging heeft om veel te vertellen. In gesprekken, gedachten, … De personages praten heel de tijd met elkaar, ellenlange dialogen over hun gedachten (maar nooit hun gevoelens…). Als lezer beweeg je voortdurend tussen het heden en gebeurtenissen die vlak daarvoor of daarna plaatsvonden. Als een evenement/ontdekking/gebeurtenis/… werkelijk zo belangrijk is, laat deze dan actief beleven.
De sterkte van het boek bevindt zich vooral in de laatste 150 pagina’s. Wanneer de inzet drastisch verhoogd wordt en er één grote plottwist plaatsvindt. Hoewel deze plottwist onverwachts is, voelt hij toch niet absurd aan. Blake slaagt erin de balans tussen verrassing en logica te bewaren. Het is geen toeval dat net in dit deel de dialogen deels worden vervangen door acties en dat je als lezer eindelijk het grotere plot begint te zien.
The Atlas Six is een boek dat vooral door de zes hoofdpersonages wordt gedragen. De sterkte van het verhaal is niet alleen hun complexiteit, maar ook de onderlinge relaties tussen de zes magiërs. Olivie Blake slaagt er veel minder in een overtuigende wereld te creëren die je als lezer meeneemt naar een academische setting waar er keuzes gemaakt worden tussen leven en dood. Als lezer dien je, wanneer het om world building gaat, vooral zelf het werk te doen. Dit in combinatie met een boek dat meer gesprekken dan plot heeft, zorgt ervoor dat The Altlas Six niet de spannende Dark Acadamia is die de flaptekst belooft. Wel is het een goed eerste deel in een trilogie die hopelijk in de volgende boeken meer aandacht besteedt aan de wereld rondom de personages. Ook al zijn deze nog zo interessant.
De flaptekst belooft een verhaal over academici. Over kennis en prestige en rivaliteit. En hoewel al deze aspecten aan bod komen, wordt het plot toch vooral gedreven door de vraag waarom deze kandidaten werden gekozen. Eens in de tien jaar worden de meest getalenteerde magiërs geselecteerd, wat maakt deze zes nu zo speciaal?
Doordat de focus zo op het verleden van de personages ligt, wat ze hebben meegemaakt en gedaan om tot dit punt te geraken, is er weinig ruimte voor groei. Met uitzondering van Tristan hebben alle personages een duidelijk beeld van wie ze zijn, waar ze voor staan en wat ze willen in het leven. En hoewel er genoeg twenty somethings zijn die hun toekomst hebben uitgestippeld en weten waar ze voor staan, heeft de meerderheid geen flauw idee. Combineer dit met een magische kracht die nog volop in ontwikkeling is en het lijkt hoogst onwaarschijnlijk dat al je hoofdpersonages zo stabiel zijn. Waar zijn de twijfels? De levensvragen? Het gevoel van spijt over het verleden en onzekerheid over de toekomst?
Dat de personages doorheen het boek niet veel ontwikkelen, betekent niet dat het eendimensionale personages zijn. Allemaal hebben ze een complexiteit die hen zowel menselijk als herkenbaar maakt. Wat er dan weer voor zorgt dat je als lezer sympathie met ze voelt, ook al bevinden sommigen zich in de moreel grijze (of bijna zwarte) zones.
Olivie Blake heeft het verhaal opgebouwd rond haar zes hoofdrollen. De wereld eromheen blijft teleurstellend vaag. De Alexandrian Society klinkt mythisch en indrukwekkend, maar enkel het kleinste tipje van de sluier wordt onthuld. Als lezer dien je vooral je eigen wereld te creëren, wat jammer is want het boek speelt zich hoofdzakelijk af in één gebouw. Wat meer aandacht voor de vormgeving was welkom geweest.
Hierbij komt ook dat Blake de neiging heeft om veel te vertellen. In gesprekken, gedachten, … De personages praten heel de tijd met elkaar, ellenlange dialogen over hun gedachten (maar nooit hun gevoelens…). Als lezer beweeg je voortdurend tussen het heden en gebeurtenissen die vlak daarvoor of daarna plaatsvonden. Als een evenement/ontdekking/gebeurtenis/… werkelijk zo belangrijk is, laat deze dan actief beleven.
De sterkte van het boek bevindt zich vooral in de laatste 150 pagina’s. Wanneer de inzet drastisch verhoogd wordt en er één grote plottwist plaatsvindt. Hoewel deze plottwist onverwachts is, voelt hij toch niet absurd aan. Blake slaagt erin de balans tussen verrassing en logica te bewaren. Het is geen toeval dat net in dit deel de dialogen deels worden vervangen door acties en dat je als lezer eindelijk het grotere plot begint te zien.
The Atlas Six is een boek dat vooral door de zes hoofdpersonages wordt gedragen. De sterkte van het verhaal is niet alleen hun complexiteit, maar ook de onderlinge relaties tussen de zes magiërs. Olivie Blake slaagt er veel minder in een overtuigende wereld te creëren die je als lezer meeneemt naar een academische setting waar er keuzes gemaakt worden tussen leven en dood. Als lezer dien je, wanneer het om world building gaat, vooral zelf het werk te doen. Dit in combinatie met een boek dat meer gesprekken dan plot heeft, zorgt ervoor dat The Altlas Six niet de spannende Dark Acadamia is die de flaptekst belooft. Wel is het een goed eerste deel in een trilogie die hopelijk in de volgende boeken meer aandacht besteedt aan de wereld rondom de personages. Ook al zijn deze nog zo interessant.
2
Reageer op deze recensie
