Bijna zo goed als het eerste

Na Arlidge’s debuut Iene miene mutte was ik een beetje bang om aan Piep zei de muis te beginnen. Het gebeurt wel vaker dat een auteur een ijzersterk debuut weet neer te zetten, om daarna vooral in herhaling te vallen. Arlidge slaagt er in om Piep zei de muis geen kopie van het eerste boek te maken, maar neemt wel de structuur en sterke punten van zijn debuutthriller over. Of hij dit een derde keer kan doen zonder dat het eentonig wordt, valt nog te bezien…

Het sterke aan Arlidge’s schrijfstijl is dat hij je meteen middenin het verhaal werpt. Hij maakt gebruik van verschillende POVs, waaronder die van de moordenaar. Hierdoor weet je soms als lezer wat er gaat komen. Dit zorgt voor extra spanning en breekt ook de verhaallijn. Een verhaallijn die overigens heel actiegericht is en je meesleept van begin tot einde, doorheen de donkere straten van Southampton. Het interessantste aan Piep zei de muis is de manier waarop Arlidge met ‘goed’ en ‘slecht’ speelt en of iemand zijn lot heeft verdiend of niet. Tot het einde van het boek is het raden naar de beweegredenen van de moordenaar. Na enkele onverwachte wendingen worden deze dan toch onthuld en plaatsen ze de moorden in een ander daglicht.

Arlidge doet een poging om voor meer diepgang te zorgen in zijn tweede boek door de belangrijkste (terugkerende) personages dieper uit te werken en hun denkwijze en motieven meer te verduidelijk. Jammer genoeg worden bijna al zijn personages hierdoor wandelende clichés. Helen Grace, het hoofdpersonage, spant hierbij de kroon: ze is alleenstaand, werd vroeger mishandeld/heeft een jeugdtrauma, had een moeilijke relatie met haar familie, is niet altijd tactvol, heeft het niet zo op het volgen van de regels waardoor ze vaak in de problemen komt, maar is wel zó goed in haar job dat ze bijna in haar eentje de zaak oplost op het einde. Een beetje zoals bijna elke rechercheur tegenwoordig dus… Toch slaagt hij er in haar toegankelijker of misschien zelfs menselijker te maken in dit boek. Beetje bij beetje laat Arlidge meer van Helens verleden zien en hoe dit nog altijd verwikkeld is met het heden.

Piep zei de muis is een spannend vervolg op Iene miene mutte. Arlidge combineert lugubere moorden met interessante vragen over goed en slecht. Als lezer kan je niet anders dan telkens weer die pagina omslaan en het volgende hoofdstuk lezen. Toch is er ook een gevoel van herkenbaarheid, Helens problemen uit het vorige boek keren ook nu weer terug. Dit is niet erg, Arlidge brengt het boeiend en met nieuwe wendingen, maar als lezer stel je je dan ook de vraag hoe lang dit nog kan duren. Hopelijk ligt in boek drie de focus toch op andere aspecten van Helens privéleven en wordt het hoofdstuk over haar zus afgesloten (in hoeverre dat uiteraard mogelijk is).