Lezersrecensie
Niets is wat het lijkt....
Jullie zullen wel denken, weer een boek dat zich afspeelt in Curacao? Ja, ik moet eerlijk toegeven dat na mijn tegenvallen van Linda van Rijn, ik ook niet echt uitkeek naar nog een boek in dezelfde regio. Maar dit boek stond op de planning voor de samenlezenwe-club en aangezien het vakantie is en ik zelf niet op vakantie ga, is het misschien wel zo leuk om in mijn boeken dan een beetje het vakantiegevoel op te zoeken. Gelukkig voor mij was dit boek heel anders dan 'Blue Curacao' en ik zal hieronder dan ook delen wat ik van 'Blauwe tranen' vond. De auteur, Vera van Beers, sloot zelf ook aan bij de bespreking en het was ontzettend leuk om met haar in gesprek te kunnen.
Maar nu, het boek. Ik moet eerlijk toegeven dat ik Vera van Beers helemaal niet kende en dat het ook puur toeval was dat ik de Crime Compagnie boeken meelees, anders had ik dit boek ook nooit opgepakt. Vera van Beers heeft nog niet heel veel boeken geschreven, maar je merkt tijdens het lezen van 'Blauwe tranen' dat ze heel goed in de gaten heeft waar ze mee bezig is en dat ze erg goed is in verschillende genres, maar ook verschillende lijntjes neerpennen en het veroorzaken van verwarring en vraagtekens is Vera niet onbekend.
Je leest het verhaal vanuit Iris Blom, misdaadjournaliste, in de eerste persoonsvorm. Hier mag je je eigen mening over vormen, want in welk perspectief je het liefste leest is een persoonlijke mening, maar ik vond het heel fijn lezen. Ik lees momenteel veel boeken met twee of meer perspectieven, dus ik merkte dat ik deze manier van lezen gewoon wel even heel fijn en verfrissend vond. Vera van Beers heeft een vlotte en simpele schrijfstijl die je meesleurt het verhaal in en je vliegt zo door die 300 pagina's heen. Het was heerlijk om weer eens snel door een verhaal heen te vliegen en vervolgens niet het gevoel van teleurstelling te ervaren. Vera wist hoe ze Iris wilde neerzetten en heeft een sterke wereld om haar heen neergezet die van begin tot einde kloppend is, zonder losse eindjes, zonder rommelig afgewerkte eindes.
Iris Blom is een misdaadjournalist die uit Nederland is weggegaan doordat haar werk de nodige gevaren met zich meebracht en ook haar omgeving kwam daardoor in gevaar. Hier op Curacao denkt ze dat ze iedereen kan beschermen door alleen te blijven, maar dit is niet gewoon een thriller, dus er moest natuurlijk ook een stukje romantiek in het boek voor komen. En daar komt Hugo om de hoek kijken. Een bijzonder aantrekkelijke man, die haar tips voor haar artikelen geeft, maar ook oprechte interesse in haar lijkt te tonen. Ondertussen gebeuren er allemaal rare en vreemde dingen en natuurlijk kan Iris het niet laten om op onderzoek uit te gaan en zichzelf keer op keer in de nesten te werken. Weer weet ze in de gevarenzone te komen en ze heeft niet half een idee hoe groot dat gevaar daadwerkelijk is. De verschillende karakters die allemaal wel (of niet?) te vertrouwen zijn en de vraagtekens door het boek heen worden alleen maar groter en groter tot het eindspel, waar alles samen komt.
De verschillende vreemde, maar ook leuke karakters, de verschrikkelijke acties van journalisten, die in dit geval voor een verhaal zorgen, de sfeer van Curacao en de criminele activiteiten die daar schijnbaar plaatsvinden komen allemaal samen en je moet echt tot het einde lezen om al je antwoorden te krijgen. Ik kan niet zeggen dat het mijn favoriet is, maar ik heb zeker genoten van het lezen. Ik ben meer van de series, maar toch lukte het om een kleine band op te bouwen met Iris en raakte ik betrokken bij haar verhaal en haar onderzoek en dat is wat voor mij het belangrijkste is. Dit is geen gruwelijke thriller (mijn voorkeur natuurlijk), maar er gebeuren wel gruwelijke en grimmige dingen in dit verhaal en de combinatie van thriller en roman, maakt het verhaal voor een groter publiek aantrekkelijk. Het was voor mij een interessant verhaal, zeker ook door het perspectief van een misdaadjournalist, aan wie ik normaal een enorme hekel zou hebben. Het maakt de ervaring van een verhaal anders en zorgt er ook voor dat de hoofdpersoon een ander soort karakter heeft dan hetgeen in gewend ben. Echt super leuk gedaan!
Ik geef 'Blauwe tranen' 3,5 ster!
Maar nu, het boek. Ik moet eerlijk toegeven dat ik Vera van Beers helemaal niet kende en dat het ook puur toeval was dat ik de Crime Compagnie boeken meelees, anders had ik dit boek ook nooit opgepakt. Vera van Beers heeft nog niet heel veel boeken geschreven, maar je merkt tijdens het lezen van 'Blauwe tranen' dat ze heel goed in de gaten heeft waar ze mee bezig is en dat ze erg goed is in verschillende genres, maar ook verschillende lijntjes neerpennen en het veroorzaken van verwarring en vraagtekens is Vera niet onbekend.
Je leest het verhaal vanuit Iris Blom, misdaadjournaliste, in de eerste persoonsvorm. Hier mag je je eigen mening over vormen, want in welk perspectief je het liefste leest is een persoonlijke mening, maar ik vond het heel fijn lezen. Ik lees momenteel veel boeken met twee of meer perspectieven, dus ik merkte dat ik deze manier van lezen gewoon wel even heel fijn en verfrissend vond. Vera van Beers heeft een vlotte en simpele schrijfstijl die je meesleurt het verhaal in en je vliegt zo door die 300 pagina's heen. Het was heerlijk om weer eens snel door een verhaal heen te vliegen en vervolgens niet het gevoel van teleurstelling te ervaren. Vera wist hoe ze Iris wilde neerzetten en heeft een sterke wereld om haar heen neergezet die van begin tot einde kloppend is, zonder losse eindjes, zonder rommelig afgewerkte eindes.
Iris Blom is een misdaadjournalist die uit Nederland is weggegaan doordat haar werk de nodige gevaren met zich meebracht en ook haar omgeving kwam daardoor in gevaar. Hier op Curacao denkt ze dat ze iedereen kan beschermen door alleen te blijven, maar dit is niet gewoon een thriller, dus er moest natuurlijk ook een stukje romantiek in het boek voor komen. En daar komt Hugo om de hoek kijken. Een bijzonder aantrekkelijke man, die haar tips voor haar artikelen geeft, maar ook oprechte interesse in haar lijkt te tonen. Ondertussen gebeuren er allemaal rare en vreemde dingen en natuurlijk kan Iris het niet laten om op onderzoek uit te gaan en zichzelf keer op keer in de nesten te werken. Weer weet ze in de gevarenzone te komen en ze heeft niet half een idee hoe groot dat gevaar daadwerkelijk is. De verschillende karakters die allemaal wel (of niet?) te vertrouwen zijn en de vraagtekens door het boek heen worden alleen maar groter en groter tot het eindspel, waar alles samen komt.
De verschillende vreemde, maar ook leuke karakters, de verschrikkelijke acties van journalisten, die in dit geval voor een verhaal zorgen, de sfeer van Curacao en de criminele activiteiten die daar schijnbaar plaatsvinden komen allemaal samen en je moet echt tot het einde lezen om al je antwoorden te krijgen. Ik kan niet zeggen dat het mijn favoriet is, maar ik heb zeker genoten van het lezen. Ik ben meer van de series, maar toch lukte het om een kleine band op te bouwen met Iris en raakte ik betrokken bij haar verhaal en haar onderzoek en dat is wat voor mij het belangrijkste is. Dit is geen gruwelijke thriller (mijn voorkeur natuurlijk), maar er gebeuren wel gruwelijke en grimmige dingen in dit verhaal en de combinatie van thriller en roman, maakt het verhaal voor een groter publiek aantrekkelijk. Het was voor mij een interessant verhaal, zeker ook door het perspectief van een misdaadjournalist, aan wie ik normaal een enorme hekel zou hebben. Het maakt de ervaring van een verhaal anders en zorgt er ook voor dat de hoofdpersoon een ander soort karakter heeft dan hetgeen in gewend ben. Echt super leuk gedaan!
Ik geef 'Blauwe tranen' 3,5 ster!
1
Reageer op deze recensie
