Gruwelijk

“Holcomb, Kan. Nov. 15 (UPI). Een rijke verbouwer van koren, zijn vrouw en hun twee jonge kinderen werden vandaag doodgeschoten in hun huis gevonden. Zij waren omgebracht door geweervuur van dichtbij, nadat zij gebonden en gekneveld waren.” Zo luidde het korte krantenartikel waaruit dit boek is ontstaan. Door het lezen van dit artikeltje is Truman Capote onderzoek gaan doen naar deze moordzaak. De eerste drie maanden is hij geassisteerd door zijn oudste en beste vriendin, Harper Lee, daarna is hij zelf verder gegaan met het onderzoek. Hij begint met het bijwonen van de begrafenis en vervolgens is hij vele interviews gaan afnemen.

Het boek begint met een mooie beschrijving van het dorpje Holcomb, een rustig stadje waar nooit iets sensationeels gebeurde. We maken kennis met de liefdevolle familie Clutter, waarvan de man des huizes, Herb Clutter, een vooraanstaand man is en een succesvolle boerderij runt. De daders worden uitgebreid besproken, het is geen mysterie wie de moordenaars nou zijn. Twee ex-gevangen die op zoek zijn naar een ‘laatste klapper’. Je wordt meegenomen in hun gedachtegang, hun plan, hun reis tussen de moorden en de arrestatie in, maar je wordt ook meegenomen in het verleden van die twee. Ze hebben het allebei niet makkelijk gehad en ook dit komt veel aan bod. Truman probeert op deze manier de moordenaars wat menselijker te maken. De rechercheurs worden ook niet vergeten in het verhaal. Degene die het onderzoek heeft geleid, Dewey, raakt zo betrokken bij dit onderzoek dat hij op een gegeven moment 60 sigaretten per dag rookt. Het onderzoek, de arrestatie, het proces en de veroordeling, maar ook de nasleep op de inwoners van Holcomb, alles komt aan bod in het verhaal. Zo ontstaat er een compleet beeld van dit huiveringwekkende drama.

Er wordt beeldend en realistisch geschreven, met veel details, en Capote blijft dit volhouden tot de laatste bladzijden. Dit maakt de reconstructie van deze moordzaak alleen maar krachtiger. Het einde van het verhaal is vooraf al duidelijk, je weet immers dat de twee geëxecuteerd worden, maar de vele details, de beeldende schrijfstijl en de wisselingen in perspectieven houden de spanning hoog. Truman heeft voor dit boek vele interviews afgenomen met betrokkenen en hij heeft officiële rapporten gelezen. Het is hem zelfs gelukt om in contact te komen en te blijven met de twee moordenaars toen deze in de gevangenis jaren zaten te wachten op hun executie. Er bleven echter wel hiaten. Deze heeft Capote zelf ingevuld met zijn eigen interpretatie. Men zegt dat hierdoor een heel nieuw genre is ontstaan in de boekenwereld: faction, waarbij feit en fictie in elkaar overlopen. Al met al heeft Capote veel tijd in dit boek gestoken, vele jaren onderzoek gedaan, en daarmee een magistrale reconstructie op papier gezet. Een onvergetelijk boek.