Lezersrecensie
Menselijkheid - het leven zoals het is
http://looneybooks79.blog/2025/09/07/van-die-dagen/
Amanda Maxwell is een nieuwe naam voor me, die ik nu leerde kennen aan de hand van twaalf kortverhalen. Zij is een Nieuw-Zeelandse schrijfster die al jaren in Australië ondertussen woont. Maar haar identiteit als 'kiwi' kan ze zeker niet verloochen in haar verhalen. (Mij deed het heel vaak terugdenken aan mijn reis naar Australië en Nieuw-Zeeland in 2012)
Haar verhalen zijn volgestouwd met 'gewone' mensen in dagelijkse beslommeringen maar dan wel geïnjecteerd met de nodige dosis humor, ironie, pijn, tragiek, melancholie en heel veel verlangen... verlangen naar het leven, verlangen naar erkenning, verlangen naar leven en verlangen naar het zoeken en vinden van identiteit. Vaak zijn vrouwen en meisjes de protagonisten van de verhalen die de wereld door hun ogen zien en wij mogen meekijken.
Zo is er de vrouw die elk jaar de Oscaruitreiking live wil meemaken. En net dat ene jaar dat een Nieuw-Zeelander genomineerd is voelt ze zich bedrogen door diens gedrag.
Een schilder maakt onzichtbare kunstwerken en zoekt hiervoor erkenning.
Een vrouw keert naar haar ouderlijk huis terug als haar vader onverwachts is gestorven. Ook voor haar dreigt een noodlottig gevaar daar ter plekke.
Een trampoline is een stille getuige van een jeugd van twee zussen.
Een zwangere vrouw doet een roddelpraatje met haar beste vriendin, haar andere dochter aanhoort alles. En dat terwijl hun mannen aan het front vechten.
Elk verhaal is een pareltje en kan ofwel een grote smile op je gezicht brengen of kan je hart breken. En naar het schijnt werkt Amanda Maxwell intussen aan haar eerste roman. Als deze bundel (haar tweede, na 'Als ik dat had geweten') een voorbode is voor de kracht van haar schrijven, dan kijk ik alvast heel hard uit naar haar volgende boek. De meeste van de verhalen uit deze bundel verschenen eerder al in andere publicaties.
Elk nieuw verhaal wordt ingeleid met een prachtige tekening van Jason Rew.
Amanda Maxwell is een nieuwe naam voor me, die ik nu leerde kennen aan de hand van twaalf kortverhalen. Zij is een Nieuw-Zeelandse schrijfster die al jaren in Australië ondertussen woont. Maar haar identiteit als 'kiwi' kan ze zeker niet verloochen in haar verhalen. (Mij deed het heel vaak terugdenken aan mijn reis naar Australië en Nieuw-Zeeland in 2012)
Haar verhalen zijn volgestouwd met 'gewone' mensen in dagelijkse beslommeringen maar dan wel geïnjecteerd met de nodige dosis humor, ironie, pijn, tragiek, melancholie en heel veel verlangen... verlangen naar het leven, verlangen naar erkenning, verlangen naar leven en verlangen naar het zoeken en vinden van identiteit. Vaak zijn vrouwen en meisjes de protagonisten van de verhalen die de wereld door hun ogen zien en wij mogen meekijken.
Zo is er de vrouw die elk jaar de Oscaruitreiking live wil meemaken. En net dat ene jaar dat een Nieuw-Zeelander genomineerd is voelt ze zich bedrogen door diens gedrag.
Een schilder maakt onzichtbare kunstwerken en zoekt hiervoor erkenning.
Een vrouw keert naar haar ouderlijk huis terug als haar vader onverwachts is gestorven. Ook voor haar dreigt een noodlottig gevaar daar ter plekke.
Een trampoline is een stille getuige van een jeugd van twee zussen.
Een zwangere vrouw doet een roddelpraatje met haar beste vriendin, haar andere dochter aanhoort alles. En dat terwijl hun mannen aan het front vechten.
Elk verhaal is een pareltje en kan ofwel een grote smile op je gezicht brengen of kan je hart breken. En naar het schijnt werkt Amanda Maxwell intussen aan haar eerste roman. Als deze bundel (haar tweede, na 'Als ik dat had geweten') een voorbode is voor de kracht van haar schrijven, dan kijk ik alvast heel hard uit naar haar volgende boek. De meeste van de verhalen uit deze bundel verschenen eerder al in andere publicaties.
Elk nieuw verhaal wordt ingeleid met een prachtige tekening van Jason Rew.
1
Reageer op deze recensie
