Lezersrecensie
Sonnettenkrans
http://looneybooks79.blog/2025/09/06/wat-we-kunnen-weten/
De beste manier om objectief maar met alle (of toch zoveel mogelijk) feiten naar de geschiedenis te kijken is vanuit de toekomst. Maar is dat verleden met de gegevens die je ter beschikking hebt wel compleet? Heb je wel alle feiten en is alles wel zo gegaan als het in de geschriften staat? Wat kunnen we echt weten over het verleden?
Tom Metcalfe, verbonden aan de University of the South Downs in 2119, is in de ban van een gedicht dat maar één keer ooit is voorgedragen bij een verjaardagsfeestje in 2014, voor vrienden en zijn geliefde Vivien Blundy. Het gedicht zelf is nooit teruggevonden. Aan de hand van e-mails, brieven en dagboeken van zowel Vivien, de dichter Francis Blundy en de aanwezigen op het feest probeert Tom de locatie te achterhalen van de sonnettenkrans. (Een sonnettenkrans is een reeks van vijftien sonnetten met enkele strenge eisen, onder andere de rijmvorm maar ook de laatste zin van één sonnet moet de beginzin vormen van het volgende sonnet).
Tom vermoedt dat het gedicht zich nog ergens bevindt in dat deel van Engeland dat niet overstroomd is, na de Grote Overstroming en de oorlogen die vooraf zijn gegaan. Nadat hij een spoor terugvindt waar het gedicht zich mogelijks zou bevinden gaat hij, samen met zijn vrouw Rose, aan boord van een boot op weg naar de locatie waar ooit De Hofstede stond, het huis van de Blundy's. Maar die tocht is op zich ook al niet zonder gevaren en zullen ze daar vinden waar hij al zijn ganse leven naar op zoek is?
Ik moet met het schaamrood op mijn kaken toegeven dat 'Wat we kunnen weten' het eerste boek van McEwan is dat ik ooit las. Maar na dit boek te hebben verslonden heb ik zin in veel meer van deze auteur. (Atonement ligt al klaar!). Het boek kreeg ook zijn primeur in de Nederlandse vertaling, want de oorspronkelijke Engelse versie verschijnt pas later in september 2025. Dus het is een grote eer dat ik dit boek nu al mocht lezen.
McEwan laat zijn lezers heel lang meedrijven op de fascinatie en passie die Tom heeft voor dat ene mysterieuze gedicht waarvan hij bewijzen heeft dat het heeft bestaan maar niet waar het uiteindelijk is gebleven en of het nog bestaat of niet. Hij geraakt er zodanig door geobsedeerd dat zijn eigen leven en zijn relatie met Rose heel stormachtig wordt, waarbij zij de fascinatie niet altijd snapt. Op de achtergrond vertelt McEwan ook een zowel apocalyptisch als een hoopvol toekomstbeeld waarin de mensen heel wat strijden hebben gestreden. Maar vanuit zijn toekomstbeeld wordt een grote liefde voor het verleden (ons heden) geschetst. (vergelijkbaar met hoe wij vaak met nostalgie terugkijken naar een tijd waar we zelf niet in hebben geleefd en dus enkel de positieve kanten van die tijd willen zien)
Het verhaal verandert ook plots in een soort avonturenroman waarbij Tom en Rose naar een deel van Engeland reizen waar ze met moeite aan raken en waar ze op een schattenjacht gaan, wat dan weer bewijst dat dit boek enorm gelaagd is en heel wat genres omvat. Maar het is pas bij het tweede deel in deze roman dat het echt interessant wordt... maar dat moet je vooral zelf gaan ontdekken!
McEwans talent is het construeren van een ingewikkeld verhaal met zoveel verschillende lagen gaande van een roman, waarin hij ingewikkelde relaties ontleedt, een mentale ziekte en een mysterie verwerkt en van een misdaad- en avonturenverhaal waarbij klimaatopwarming, een toekomstbeeld en een liefde voor poëzie de hoofdrol mogen spelen. En dit door zijn personages heel intens hun leven te laten (be)leven.
Ik vermoed dat er ook lezers zullen zijn dat dit boek te traag zullen vinden en niet allemaal even aangenaam zullen ervaren. Maar laat je zeker niet afschrikken door de vele omschrijvingen en herhalingen en het soms trage tempo van zijn schrijfkunst want McEwan bouwt een intensief opgebouwd verhaal dat het waard is je tijd aan te spenderen. Dit is een meesterwerkje en ik ben alvast benieuwd naar meer van deze auteur.
De beste manier om objectief maar met alle (of toch zoveel mogelijk) feiten naar de geschiedenis te kijken is vanuit de toekomst. Maar is dat verleden met de gegevens die je ter beschikking hebt wel compleet? Heb je wel alle feiten en is alles wel zo gegaan als het in de geschriften staat? Wat kunnen we echt weten over het verleden?
Tom Metcalfe, verbonden aan de University of the South Downs in 2119, is in de ban van een gedicht dat maar één keer ooit is voorgedragen bij een verjaardagsfeestje in 2014, voor vrienden en zijn geliefde Vivien Blundy. Het gedicht zelf is nooit teruggevonden. Aan de hand van e-mails, brieven en dagboeken van zowel Vivien, de dichter Francis Blundy en de aanwezigen op het feest probeert Tom de locatie te achterhalen van de sonnettenkrans. (Een sonnettenkrans is een reeks van vijftien sonnetten met enkele strenge eisen, onder andere de rijmvorm maar ook de laatste zin van één sonnet moet de beginzin vormen van het volgende sonnet).
Tom vermoedt dat het gedicht zich nog ergens bevindt in dat deel van Engeland dat niet overstroomd is, na de Grote Overstroming en de oorlogen die vooraf zijn gegaan. Nadat hij een spoor terugvindt waar het gedicht zich mogelijks zou bevinden gaat hij, samen met zijn vrouw Rose, aan boord van een boot op weg naar de locatie waar ooit De Hofstede stond, het huis van de Blundy's. Maar die tocht is op zich ook al niet zonder gevaren en zullen ze daar vinden waar hij al zijn ganse leven naar op zoek is?
Ik moet met het schaamrood op mijn kaken toegeven dat 'Wat we kunnen weten' het eerste boek van McEwan is dat ik ooit las. Maar na dit boek te hebben verslonden heb ik zin in veel meer van deze auteur. (Atonement ligt al klaar!). Het boek kreeg ook zijn primeur in de Nederlandse vertaling, want de oorspronkelijke Engelse versie verschijnt pas later in september 2025. Dus het is een grote eer dat ik dit boek nu al mocht lezen.
McEwan laat zijn lezers heel lang meedrijven op de fascinatie en passie die Tom heeft voor dat ene mysterieuze gedicht waarvan hij bewijzen heeft dat het heeft bestaan maar niet waar het uiteindelijk is gebleven en of het nog bestaat of niet. Hij geraakt er zodanig door geobsedeerd dat zijn eigen leven en zijn relatie met Rose heel stormachtig wordt, waarbij zij de fascinatie niet altijd snapt. Op de achtergrond vertelt McEwan ook een zowel apocalyptisch als een hoopvol toekomstbeeld waarin de mensen heel wat strijden hebben gestreden. Maar vanuit zijn toekomstbeeld wordt een grote liefde voor het verleden (ons heden) geschetst. (vergelijkbaar met hoe wij vaak met nostalgie terugkijken naar een tijd waar we zelf niet in hebben geleefd en dus enkel de positieve kanten van die tijd willen zien)
Het verhaal verandert ook plots in een soort avonturenroman waarbij Tom en Rose naar een deel van Engeland reizen waar ze met moeite aan raken en waar ze op een schattenjacht gaan, wat dan weer bewijst dat dit boek enorm gelaagd is en heel wat genres omvat. Maar het is pas bij het tweede deel in deze roman dat het echt interessant wordt... maar dat moet je vooral zelf gaan ontdekken!
McEwans talent is het construeren van een ingewikkeld verhaal met zoveel verschillende lagen gaande van een roman, waarin hij ingewikkelde relaties ontleedt, een mentale ziekte en een mysterie verwerkt en van een misdaad- en avonturenverhaal waarbij klimaatopwarming, een toekomstbeeld en een liefde voor poëzie de hoofdrol mogen spelen. En dit door zijn personages heel intens hun leven te laten (be)leven.
Ik vermoed dat er ook lezers zullen zijn dat dit boek te traag zullen vinden en niet allemaal even aangenaam zullen ervaren. Maar laat je zeker niet afschrikken door de vele omschrijvingen en herhalingen en het soms trage tempo van zijn schrijfkunst want McEwan bouwt een intensief opgebouwd verhaal dat het waard is je tijd aan te spenderen. Dit is een meesterwerkje en ik ben alvast benieuwd naar meer van deze auteur.
1
Reageer op deze recensie
