Lezersrecensie
En de leugenaar is... Baete?
Ik had voor dit boek nog nooit van statementanalyse gehoord, maar als taalkundige en iemand die constant met true crime bezig is, leek het me een enorm interessant onderwerp. Ik begon het boek dan ook vol goede moed, hopend op zeker 4 sterren. Jammer genoeg duurde dit niet heel lang. Dit zal misschien meer als een rant dan een review klinken, maar ik ben gewoon zo gefrustreerd met Baete en ik vind dat iedereen moet weten dat dit boek NIET de moeite waard is.
Laten we het eerst even hebben over statementanalyse. Baete heeft duidelijk veel geld en tijd in zijn onderzoek gestoken en ik begrijp dat hij graag iets wil bewijzen, maar jammer genoeg is statementanalyse niet zo wauw als hij wil laten blijken. Buiten het feit dat het gebaseerd is op het Engelse taalsysteem, en in Nederlands- en anderstalige zaken dus niet zo gemakkelijk gebruikt kan worden, is statementanalyse ook tijdrovend, subjectief en gebaseerd op interpretatie, waardoor je snel met “false positives” kan komen te zitten, rode vlaggen die eigenlijk geen rode vlaggen zijn dus. Het is dus zeker en vast een interessante studie en kan in sommige gevallen helpen om leugens te ontdekken, maar het kan zeker niet als bewijs dienen om iemands schuld of onschuld te bepalen.
Baete claimt in de intro dat hij niemand wil beschuldigen in de zaken waarover hij spreekt, maar eens je het boek gelezen hebt, lijkt hij dat juist wél te willen gedaan hebben. Doorheen heel het boek haalt hij telkens weer aan hoe hij denkt dat de ouders – en dan vooral de moeder – van de vermoorde Ingrid Caeckaert iets met de zaak te maken hebben. Volgens hem liegen ze over alles en lijken ze niet geïnteresseerd in het oplossen van de zaak. Sorry voor mijn woordenschat, maar ik vind dit dikke bullshit.
Ik besprak dit boek met een aantal andere lezers op Hebban (https://www.hebban.nl/ontmasker-de-leugenaar) en we waren het er allemaal over eens dat Baete té gefixeerd was op de ouders en geen enkele andere mogelijkheid leek te willen overwegen. Oké, sommige dingen die de ouders zeiden klonken wat raar, maar we mogen niet vergeten dat de moord al meer dan 30 jaar geleden gebeurde. Daarbij kan het net zo goed zijn dat de ouders iets niet aan de grote klok willen hangen over hun dochter, zonder dat dit per sé iets met haar moord te maken moet hebben. Zelfs als ze iets weten, wil dat niet zeggen dat ze de daders zijn of zelfs maar weten wie de dader is. Tegen het einde van het boek begon wat Baete deed zelfs wat op stalken te lijken. De familie vroeg meerdere malen om te stoppen hen te contacteren en beschuldigen, maar dit gebruikte Baete gewoon als “bewijs” dat ze iets te verbergen hebben.
Baete bleef ook de politie achtervolgen met zijn theorie dat de ouders schuldig zijn. Wanneer een politieagente – vriendelijk en professioneel moet ik eraan toevoegen – hem afwijst, begint hij haar e-mail te analyseren en vertelt hij ons waarom zij nu aan het liegen is. Dat is toch niet normaal? Tegen het einde van het boek geeft Baete ons meerdere pagina’s tekst uit interviews met de ouders en zegt hij waar volgens hem alle tekenen van leugens zitten. Deze pagina’s heb ik gewoon overgeslagen uit frustratie.
Je zal je misschien afvragen of Baete dan geen andere zaken bespreekt, zoals hij zegt in de intro. Oh, ja hoor, zeker 5 van de 200 pagina’s gaan over iets anders dan Ingrids zaak…
Kort gezegd: je kan uit dit boek zeker een paar interessante ‘rode vlaggen’ halen, maar het is niet de moeite waard om daarvoor al Baetes theorieën aan te horen, want dat is wat ze zijn, theorieën zonder enig onweerlegbaar bewijs. Als je je graag wil verdiepen in statementanalyse, kan je beter gewoon even opzoeken hoe het in elkaar zit dan dit boek te lezen.
Ik leef mee met de familie van Ingrid Cackaerts, die met dit boek enkel nog meer pijn ervaren, en hoop dat ze ooit de waarheid zullen kennen. Ik denk niet dat dit Baetes bedoeling was, maar zijn boek zal de zaak niet vooruit helpen.
Laten we het eerst even hebben over statementanalyse. Baete heeft duidelijk veel geld en tijd in zijn onderzoek gestoken en ik begrijp dat hij graag iets wil bewijzen, maar jammer genoeg is statementanalyse niet zo wauw als hij wil laten blijken. Buiten het feit dat het gebaseerd is op het Engelse taalsysteem, en in Nederlands- en anderstalige zaken dus niet zo gemakkelijk gebruikt kan worden, is statementanalyse ook tijdrovend, subjectief en gebaseerd op interpretatie, waardoor je snel met “false positives” kan komen te zitten, rode vlaggen die eigenlijk geen rode vlaggen zijn dus. Het is dus zeker en vast een interessante studie en kan in sommige gevallen helpen om leugens te ontdekken, maar het kan zeker niet als bewijs dienen om iemands schuld of onschuld te bepalen.
Baete claimt in de intro dat hij niemand wil beschuldigen in de zaken waarover hij spreekt, maar eens je het boek gelezen hebt, lijkt hij dat juist wél te willen gedaan hebben. Doorheen heel het boek haalt hij telkens weer aan hoe hij denkt dat de ouders – en dan vooral de moeder – van de vermoorde Ingrid Caeckaert iets met de zaak te maken hebben. Volgens hem liegen ze over alles en lijken ze niet geïnteresseerd in het oplossen van de zaak. Sorry voor mijn woordenschat, maar ik vind dit dikke bullshit.
Ik besprak dit boek met een aantal andere lezers op Hebban (https://www.hebban.nl/ontmasker-de-leugenaar) en we waren het er allemaal over eens dat Baete té gefixeerd was op de ouders en geen enkele andere mogelijkheid leek te willen overwegen. Oké, sommige dingen die de ouders zeiden klonken wat raar, maar we mogen niet vergeten dat de moord al meer dan 30 jaar geleden gebeurde. Daarbij kan het net zo goed zijn dat de ouders iets niet aan de grote klok willen hangen over hun dochter, zonder dat dit per sé iets met haar moord te maken moet hebben. Zelfs als ze iets weten, wil dat niet zeggen dat ze de daders zijn of zelfs maar weten wie de dader is. Tegen het einde van het boek begon wat Baete deed zelfs wat op stalken te lijken. De familie vroeg meerdere malen om te stoppen hen te contacteren en beschuldigen, maar dit gebruikte Baete gewoon als “bewijs” dat ze iets te verbergen hebben.
Baete bleef ook de politie achtervolgen met zijn theorie dat de ouders schuldig zijn. Wanneer een politieagente – vriendelijk en professioneel moet ik eraan toevoegen – hem afwijst, begint hij haar e-mail te analyseren en vertelt hij ons waarom zij nu aan het liegen is. Dat is toch niet normaal? Tegen het einde van het boek geeft Baete ons meerdere pagina’s tekst uit interviews met de ouders en zegt hij waar volgens hem alle tekenen van leugens zitten. Deze pagina’s heb ik gewoon overgeslagen uit frustratie.
Je zal je misschien afvragen of Baete dan geen andere zaken bespreekt, zoals hij zegt in de intro. Oh, ja hoor, zeker 5 van de 200 pagina’s gaan over iets anders dan Ingrids zaak…
Kort gezegd: je kan uit dit boek zeker een paar interessante ‘rode vlaggen’ halen, maar het is niet de moeite waard om daarvoor al Baetes theorieën aan te horen, want dat is wat ze zijn, theorieën zonder enig onweerlegbaar bewijs. Als je je graag wil verdiepen in statementanalyse, kan je beter gewoon even opzoeken hoe het in elkaar zit dan dit boek te lezen.
Ik leef mee met de familie van Ingrid Cackaerts, die met dit boek enkel nog meer pijn ervaren, en hoop dat ze ooit de waarheid zullen kennen. Ik denk niet dat dit Baetes bedoeling was, maar zijn boek zal de zaak niet vooruit helpen.
4
Reageer op deze recensie
