De geit en de kool

Ik heb de gewoonte om - als ik een goed boek heb gelezen van een of andere schrijver (meestal zijn of haar meest recente werk) - op zoek te gaan naar eerder werk van deze schrijver. Zo verging het Martin Michael Driessen. Het begon bij 'Liefde in het Derde Rijk' (2025, 4 sterren). Daarna las ik het amusante en knap geschreven 'De Pelikaan' (2017, eveneens 4 sterren). En nu was De heilige - een schelmenroman' (2019) aan de beurt. Ik ben sowieso al geen favoriet van het genre schelmenroman, dus dit boek vertrok al met een achterstand. En het is niet meer goed gekomen. Ik ergerde mij aan het langdradige gemijmer van de immorele hoofdpersoon en zijn twijfelachtige strapatsen. En dat is toch een voorwaarde voor goede literatuur, namelijk dat je affiniteit voelt voor het hoofdpersonage (positief of negatief, dat is niet zo belangrijk). Hier probeert de schrijver de geit en de kool te sparen. En uiteindelijk blijft er een warrig verhaal over van een megalomane egocentrische protagonist, die van boef tot heilige evolueert. Ik heb al lezende vaak op het punt gestaan de leesinspanning te staken en aan andere en betere boeken te beginnen. Ik zette door, maar ook het einde blijft ontgoochelen. Jammer, want M.M. Driessen is een bekwaam schrrijver.