Verrassend en origineel

Pirkko Saisio : zoals de naam al doet vermoeden komt de auteur uit Finland. Blijkbaar schreef ze een autobiografische trilogie (de Helsinki trilogie) waarvan deze "Het kleinste gemene veelvoud' het eerste deel is. En ze doet dat op haar geheel eigen, originele wijze. Het lijken soms losse dagboeknotities, geschreven vanuit het standpunt van een zeer jonge schrijfster. Ook de manier van schrijven, waarbij ze het begin van een zin laat volgen door een paar witregels om dan weer verder te gaan met hoogst asociatieve verderzetting van haar verhaal of indrukken,ben ik nog niet eerder tegengekomen. Het stoorde me niet, wel integendeel, het lijkt wel of ze diep inademt alvorens weer door te stomen. De schrijster wordt op de achterflap "wijs, diepzinnig, grappig (zeer zeker), erudiet en natuurlijk een goddelijke verteller" genoemd. In ieder geval heb ik van haar jeugdherinneringen, dromen (ze beschrijft heel veel dromen, vandaar dat ik vermoed dat ze dagboeknotities heeft bijgehouden, want zeg nu zelf, als je je al een droom herinnert, hoe lang onthoud je die dan nog) genoten in die mate dat de twee andere delen van de trilogie alvast op mijn leeslijstje staan.