Aanloop naar het betere werk

Laat ik beginnen met het positieve : ik heb met heel veel plezier de boeken 'Luister' en 'De lotgevallen van deze schrijfstezr gelezen. En je herkent de schrijfstijl en thematiek van Sacha Bronwasser in deze eersteling van haar hand. Inmiddels drijft het boek op het succes van het latere werk (vooral 'Luister') en las ik de zesde druk van de roman die al van 2019 dateert. ondertussen is de cover van het boek ook veranderd, maar voegt m.i. niets toe aan de inhoud van het boek (net als de vorige cover met het gouden ei). In deze roman fileert Bronwasser een uitstap naar het Westvlaamse stadje Kortrijk, waar ze een kunstexpositie zal inleiden. De trip blijft beperkt tot 1 nacht, en inderdaad, veel is er eigenlijk niet te zien in dit provinciestadje tegen de Franse grens. De stad van Vincent Van Quickenborne kwam dit jaar nog negatief in het nieuws toen aan het licht kwam dat er in de uitgangsbuurt in de buurt van het station gebruik gemaakt werd van rohypnol om jonge dames te misbruiken. Veel uitgangsbuurt is er niet in Kortrijk als we de schrijfster moeten geloven, en dat klopt ook wel. Tijdens die uitstap ontmoet het gezelschap (waaronder de kunstenaar) een kunstminnende zonderling, die Bronwasser overigens nergens sympathiek neerzet. Je hebt eigenlijk een hekel aandeze opgeblazen, pedante kerel, maar hij zal wel een hoofdrol spelen in de gebeurtenissen en ook de rechtstreekse aanleiding zijn voor deze roman. Wat uiteindelijk het boek het lezen waard maakt, naast de sublieme schrijfstijl van Sacha Bronwasser die buiten kijf staat, is haar beschrijving van hoe verschillend de perceptie van een gemeenschappelijk meegemaakte gebeurtenis in de hoofden van de aanwezigen wordt. Maar voor het overige sluit ik me graag aan bij de andere recensenten, het is een mager beestje.