Warrigheid troef

Voor alle zekerheid heb ik nog eens naar de uitzending van Eus' Boekenclub gekeken waarin dit boek van Johan Terrin centraal stond en besproken werd door twee bekende Nederlanders. Nu geeft het uiteraard geen pas om tijdens de uitzending, in aanwezigheid van de schrijver zelve, een boek te zitten afkakken, maar toch kan ik de bewondering van die twee lezers voor dit boek maar moeilijk begrijpen. Het boek start nochtans fantastisch vond ik, na enkele bladzijden was ik ervan overtuigd een 5-sterren pareltje in handen te hebben, maar dan slaat het om. Het verhaal verzandt in een brij van woorden en lang uitgesponnen beschrijvingen die uiteindelijk wat mij betreft nergens over gaan. Het lijkt de bedoeling van Peter Terrin om het de lezer zeker niet te gemakkelijk te maken en er heel zeker van te zijn dat die zijn eigen invulling moet geven. Mooi niet, in mijn geval. Tegen beter weten in ben ik blijven lezen in de hoop ook dat er in het slot iets zou gebeuren dat enige duidelijkheid zou kunnen brengen in de kakofonie van verhaallijnen. Dit gebeurde niet. Wel integendeel. Na het lezen van het tweede deel van het boek - gelukkig veel korter dan het eerste - wordt de mist nog dichter. Om dat deel dan maar twee keer te lezen zoals Jaap Jongbloed in Eus'Boekenclub, daar had ik geen zin meer in. Prompt herinner ik me ook weer waarom ik eerdere boeken van Terrin die ik vroeger al las, ook maar matig geapprecieerd heb.