Wat is dat toch met die W, Jeroen?

Alle boeken van Jeroen Olyslaegers hebben een W in de titel : Wil, Wij, Wildevrouw en dus ook dit kleinood : Willem en mijn wellust. Anders dan zijn andere boeken is het een korte roman, novelle of vertelling... ja, wat is het eigenlijk. Maar de schrijfstijl is onmiskenbaar die van Jeroen Olyslaegers, een beetje zwaar, overdadig soms. In die zin bleef dit boekje toch wat onder mijn verwachtingen. Het verhaaltje is ook vrij mager om van een ethische vraagstelling te kunnen spreken : in hoeverre is diefstal verwant met wellust. Al was het lezen van de gestolen brieven op de naakte billen van de minnares toch wel een amusant beeld. Vraag me over een jaar wat ik me nog van dit boekje zal herinneren en het zal dat beeld zijn, niet meer of minder. Oja, het boek werd opgedragen aan Walter, en zo blijft die W door he oeuvre van Olyslaegers waren...