Hoe houd je je staande als alles om je heen langzaam verdwijnt

Mijn hemel, ruim 1400 pagina’s zegt mijn e-reader. Dat had ik niet verwacht. Maar ik denk dat de e-reader op tilt is gegaan, want ik lees ook 2x zo snel door de pagina’s… Het gedrukte boek blijkt ruim 630 pagina’s te hebben en dat is nog steeds een behoorlijke omvang.
Het Volkswagenbusje op de kaft doet meer denken aan een makkelijk leesbaar ‘romannetje’ dan deze klepper! Ik lees het als e-book, dus ik heb geen idee van de omvang als ik het ‘opensla’.



Al snel heeft het verhaal van de jonge Emile me te pakken. Wat doet het met je als je te horen krijgt dat je Alzheimer hebt en op korte termijn je geheugen verliest en gaat overlijden. Waar houd je je dan nog aan vast en wat is dan belangrijk. Vragen die we natuurlijk allemaal wel kennen, maar pas over na gaan denken als er zoiets impactvols gebeurt.

Stapje voor stapje leren we Emile maar ook zijn reisgenote Joanne kennen. Omdat het voor hem steeds belangrijk wordt om in het moment te leven begrijp ik het pleidooi voor mindfulness.
Allebei dragen ze verdriet met zich mee en gaan daar op een heel verschillende manier mee om. Het boek laat je daarmee kennismaken. Er zijn immers vele manieren om te reageren op gebeurtenissen en je weet nooit wat er ‘achter de voordeur’ bij mensen speelt, zeker als het een verdriet is dat mensen onzichtbaar met zich meedragen. Doe eens lief, niet voor niets een SIRE campagne uit 2019 (!)



Deze schrijfster heeft duidelijk een boodschap voor de lezer: leef verantwoord, meer in het moment en stel je oordeel uit. Er komen dan ook veel tips over meditatie, verantwoord omgaan met de natuur, vegetarisch eten. Het past in het verhaal en wordt al te niet belerend, zoals in het boek Voorbij de bergen van Maud Ankaoua (mijn review: https://www.hebban.nl/recensie/m4ri4nn3-over-voorbij-de-bergen). 
Soms is het zó gedetailleerd dat je het boek ook als een reisgids langs de mooiste bergen en pittoreske dorpjes in de Pyreneeën of als een kookboek voor gezonde maaltijden kan gebruiken. Maar misschien is dat wel typerend voor Franse boeken? 

Het boek heeft ook iets van het Zoutpad van Raynor Winn: ook daar gaat iemand met een ernstige, steeds erger wordende ziekte op reis en doet allerlei inzichten op. 

Voor een debuut vind ik het een geslaagde roman met een bijzonder thema.