Een fascinerende nieuwe wereld

Voor Hebban mocht ik meedoen aan de buzz voor De ijzige verloofde, het eerste deel in een vierdelige serie van de Franse schrijfster Christelle Dabos. Ik had de serie al vaak voorbij zien komen bij Amerikaanse booktubers, waar het erg populair is.

Nadat de Aarde door God in stukken gebroken is, vliegen de overgebleven delen als arken door de ruimte. Deze arken hebben ieder hun eigen bevolking, hun eigen klimaat en hun eigen magie. Ophelia is een jonge vrouw die woont op de ark Anima. Op deze ark zijn de voorwerpen bezield, waardoor koetsen zelf kunnen rijden en 'oude huizen vooral de neiging hebben om stomvervelend te worden'. Ophelia zelf heeft ook bijzondere gaven. Ze kan met haar handen de geschiedenis van een voorwerp lezen en ze kan door spiegels reizen. Iedere spiegel waar Ophelia ooit in gekeken heeft, kan dienen als deur naar een spiegel in de buurt. Helemaal zonder risico is dit 'spiegelpasseren' niet. Ooit heeft ze vastgezeten tussen twee spiegels en sindsdien is ze nogal onhandig.
Op een dag krijgt Ophelia te horen dat ze door de Doyennes, de leiders van de ark, uitgehuwelijkt wordt aan Thorn, een man van een andere ark. Ophelia zal met hem op die andere ark moeten gaan wonen en haar familie en vertrouwde omgeving achter zich moeten laten. Verzet is duidelijk zinloos, dus Ophelia vertrekt met Thorn en haar tante Rosalinde met een luchtschip naar de ijzige planeet Pool.
Op Pool blijkt haar huwelijk met veel geheimzinnigheid omgeven te zijn en moet ze zich tijdens de gehele verloving verborgen houden. Hoe de politiek van Pool werkt en waarom Ophelia als bruid is uitgekozen, is iets waar je langzaam achterkomt als Ophelia ondanks de restricties toch op onderzoek uitgaat.

Christelle Dabos laat in dit eerste deel zien dat ze beschikt over een enorme fantasie. De werelden die ze beschrijft worden zo verteld dat je je op de ark waant. Over ieder detail van de wereld lijkt te zijn nagedacht, iedere bladzijde bevat nieuwe details. Dit is heel bijzonder en interessant, maar ook direct het grootste nadeel van het boek. Doordat de 'world building' zoveel aandacht krijgt, missen de personages diepgang en is het plot ook niet zo goed uitgewerkt. Er gebeurt eigenlijk niet zoveel in het verhaal en pas vrij laat in het boek komt er wat tempo in.
De personages werden vooral beschreven in hun uiterlijkheden: Ophelia is klein, met krullen, onhandig en ze ziet niets zonder bril en Thorn is lang, ijzig en stijf. Deze beschrijvingen komen heel vaak terug in het boek en van Ophelia's speciale gaven zagen we juist heel weinig.

Door de bizarre en originele wereld blijft het verhaal toch boeiend en ben ik heel benieuwd naar deel twee. Ik hoop dat we daarin meer leren over de verschillende karakters in het verhaal en dat de politieke situatie van Pool meer wordt uitgewerkt, want deze klinkt wel heel interessant.
Ik gaf het boek 3,5 Sterren.