Even echt ergens anders

Het winkeltje in Cockleberry Bay vertelt het verhaal van Rosa Larkin. Zij woont in Londen bij haar beste vriend, heeft altijd geld tekort en is verliest dan ook nog haar baan. Gelukkig heeft ze net gehoord dat ze een winkeltje in het kustplaatsje Cockleberry Bay in Devon geërfd heeft. Het grote raadsel is: van wie? Ze heeft geen familie en de erfenis komt van een anonieme gever. Omdat eigenlijk niets haar in Londen houdt, besluit Rosa met haar hondje Hot naar Devon af te reizen en te proberen iets van de winkel te maken. 

De cover laat een vrolijk, vrij zomers beeld zien van een cottage, heuvels, de zee en een teckel. Het ziet er allemaal gezellig en onschuldig uit. Een echte feelgood. Toch speelt het boek zich voornamelijk in de winter af en dat maakt dat ik de cover niet echt passend vind. Een cover met dezelfde elementen, maar dan wat winterser zou passender geweest zijn. Ook de bloemenwinkel zet je een beetje op het verkeerde been. Toch is het wel een boek dat trekt door de vrolijke cover en dat het een feelgood boek is, dat klopt dan wel weer helemaal. 

Het verhaal is geschreven in een prettige, vlotte schrijfstijl, waardoor je echt door het boek heenvliegt. De hoofdstukken zijn vrij kort en er gebeurt een heleboel. Hierdoor blijf je betrokken en wil je weten hoe het verhaal verder gaat. Dat Nicola May ook nog een paar mysteries in haar verhaal verweven heeft, waaronder de afkomst van de erfenis, brieven die alleen met initialen ondertekend zijn en een ongeluk waarbij de dader is doorgereden, maakt nog eens dat je nieuwsgierig blijft. 

Rosa is geen personage waarmee ik direct vriendinnen zou worden. Ze is niet echt vriendelijk en open, lijkt snel haar oordeel klaar te hebben en ik ergerde me aan haar seksuele vrijheid. Gaandeweg het verhaal begrijp je beter waarom ze zo doet en dat ze gevormd is door alles wat ze heeft meegemaakt, maar het maakte het wel lastig om me met haar te verbinden. Alles lijkt net te veel aangedikt. Dit geldt trouwens voor alle personages in het verhaal. Het voelde soms alsof ik over karikaturen van echte mensen las. Het heftige homokoppel, de intense slechterik, de aantrekkenlijke maar gewetenloze vreemdganger, de vreemde vrijgezelle dames, etc. Toch geeft het alles samen wel een goed gevoel. Je wordt meegenomen in deze, wat overdreven, wereld en zou er graag eens een tijdje verblijven. Om gezellig aan de bar te hangen bij Jacob en Raff, een strandwandeling te maken of om even op bezoek te gaan bij het winkeltje van Rosa.

Ik vond het een ontspannend en af en toe grappig boek, maar denk dat het beter was geweest als er iets meer aandacht aan de geloofwaardigheid, de echtheid, van de karakters was besteed en als dit kleine doprje niet zo vol met vreemdgangers en ongewenste zwangerschappen zou zitten. Na vreemdganger zoveel en ongewenste zwangerschap nummer twee vond ik het wel welletjes.

Kortom, een boek dat lekker is voor tussendoor, zeker in deze vreemde tijd waarin ontsnapping naar een heerlijke vakantieomgeving gewenst is, maar te voorspelbaar en met te weinig diepgang om een favoriet te worden. Ik ben benieuwd wat Ik zie je in Cockleberry Bay gaat brengen.