Niet mijn verhaal

Ik zie je in Cockleberry Bay is het tweede deel in de Cockleberry Bay-serie. Natuurlijk komen hoofdpersoon Rosa en haar schattige teckel Hot weer terug, maar ook haar nieuwe echtgenoot, haar vrienden en haar moeder. Rosa heeft nu echt alles wat haar hartje ooit begeerde, een eigen winkel in een gezellig plaatsje, lieve vrienden, een moeder en een geweldige echtgenoot, maar het leven in Cockleberry Bay is nooit bepaald rustig. Rosa heeft redenen om te geloven dat haar man een affaire heeft en gaat daar bijna aan onderdoor. Het is hoog tijd om zichzelf bij elkaar te rapen en minder afhankelijk te worden van een man en vooral om zich niet te laten meeslepen door angst en jaloezie. '

Net als het eerste boek heeft ook Ik zie je in Cockleberry Bay een vrolijke en zomers aandoende cover en net als bij het eerste deel speelt het boek zich voornamelijk in de winter af. Ik vraag me echt af waarom er voor deze covers gekozen is. De Engelse covers zijn getekend en misschien een beetje eenvoudig, maar toch past die sfeer beter bij de boeken dan de covers van de Nederlandse vertaling.

Je kunt dit boek lezen zonder het eerste deel te hebben gelezen, want Nicola May geeft verspreid over het eerste deel van het boek een vrij uitgebreide samenvatting van Het winkeltje in Cockleberry Bay. Nicola doet dit door terugblikken te verweven in het nieuwe verhaal. Fijn voor lezers die hier instappen, maar voor iemand die het andere boek net heeft dichtgeslagen is het wel erg veel herhaling. Toch hoef je niet lang op nieuwe gebeurtenissen te wachten. Vanaf de proloog wordt je direct middenin het nieuwe verhaal gezet (de proloog begint met een bevalling) en vanaf dat moment volgen de gebeurtenissen zich, net als in deel één razendsnel op.

Het taalgebruik is eenvoudig; het boek is gemakkelijk te lezen, maar mist originaliteit. Dit komt bijvoorbeeld duidelijk naar voren in de zich steeds herhalende omschrijvingen van personages: 'de knappe blondine', 'de knappe Italiaan'. Sowieso vond ik de nadruk op uiterlijke kenmerken storend in dit boek.

'Ik dacht al dat ik die prachtige kleine billen herkende'

'Normaal gesproken viel ze nooit op mannen die kleiner dan één meter tachtig waren, ....'

'En ondanks zijn lengte had hij een heel rustige uitstraling.'

Verder zijn ook de dialogen opgebouwd uit veelal zeer korte zinnen en dat voelde onnatuurlijk.

Zoals boven al aangegeven volgen de gebeurtenissen elkaar snel op. Zwangerschappen, bevallingen, vreemdgaan, ziektes, nieuwe liefdes, wraak, alles komt er langs. Helaas is de hoeveelheid drama zo groot dat er niet echt lang bij de gebeurtenissen kan worden stilgestaan. Voor mij voelde veel van de ervaringen van Rosa en haar vrienden als aangestipt, maar niet af. Nergens werd er echt ingegaan op de gebeurtenissen en de emoties die daarbij gepaard gaan. Er gebeurt iets en in de volgende alinea springen we weer over naar iets nieuws. Juist omdat in dit verhaal Rosa een enorme persoonlijke groei daarmaakt, vind ik het jammer dat dit niet diepgaander wordt beschreven. De levenslessen die ze leert zijn mooi en kunnen veel mensen inspireren. Ik had graag gezien dat dit meer aandacht had gekregen.

Voor mij was Ik zie je in Cockleberry Bay een boek zonder gevoel en emotie, maar met een hoop drama. Een boek dat vooral vertelt, maar niet laat zien en voelen. De schrijfster wil zoveel uitleggen over de gebeurtenissen dat ze zelfs vanuit het perspectief van de hond een deel van het verhaal vertelt. Ik wil een boek waarbij ik uit de omschrijvingen kan concluderen welke emoties er spelen, waarbij ik zelf mag nadenken over hoe de gebeurtenissen in elkaar grijpen en geen verhaal waarin de schrijver mij dit allemaal aandraagt.