Intiem portret van een huwelijk in oorlogstijd.

Op de grens van Groningen en Duitsland wonen Douwe en Minnie. Het is 1945 en de oorlog loopt op zijn eind. Douwe zit bij het verzet en probeert om zoveel mogelijk onderduikers van voldoende voedsel te voorzien, Minnie komt oorspronkelijk uit Duitsland en wordt daarom niet door iedereen even vriendelijk behandeld.

Het verhaal wordt in wisselend perspectief verteld. Korte hoofdstukken gaan heen en weer tussen Douwe en Mien. Douwe heeft maar één doel voor ogen, het grotere goed, namelijk het bestrijden van het kwaad en zoveel mogelijk mensenlevens redden. Om dit voor elkaar te krijgen werk hij overdag als douanier en tot laat in de avond doet hij klussen voor het verzet. Dat hij zoveel afwezig is heeft zijn weerslag op Minnie en het gezin. Minnie voelt zich niet thuis in Nederland en omdat ze niet weet wat haar man allemaal uitvoert wordt ze ook achterdochtig. Beide personen trekken zich terug in zichzelf en hun eigen zorgen en vergeten te communiceren.

Waar de flaptekst deed vermoeden dat het een boek over oorlog, verzet en anti-Duitse gevoelens zou gaan, ging het boek voor mij veel meer over een huwelijk dat in zwaar weer terecht gekomen is. Hoe een gebrek aan communicatie twee mensen kan opbreken. En over hoe mensen onuitgesproken woorden nog heel lang met zich mee kunnen dragen.

Het verhaal laat het 'gewone' leven tijdens de oorlog zien. De honger en de moeite die het kost om aan voedsel te komen, de angst om de kinderen, de dagelijkse bezigheden. Het geeft een mooi tijdsbeeld: van de handelingen tot de omschrijvingen van de omgeving en de spreekstijl toe. Daarnaast vertelt het over het verzet, over schuilnamen, plannen beramen, boodschappen overbrengen en de angst voor verraad. Toch worden ook de verschrikkingen van de oorlog niet geschuwd. De gevangenneming, marteling en dood van Douwe of de aanval op het dorp zijn daar goede voorbeelden van.

Als de oorlog is afgelopen begint het tweede deel van het boek. Het deel waarin Minnie haar leven in Nederland weer op probeert te pakken zonder Douwe. In dit deel maken we steeds sprongen door de tijd om te zien hoe het met Minnie verder gaat. Karin van Driegen heeft in dit deel heel goed de landelijke politiek verweven in het levensverhaal van Minnie. Door zich politiek te engageren kan Minnie eindelijk in het reine komen met zichzelf en een deel van haar schuld naar Douwe inlossen.

Het boek leest als een persoonlijk verslag over de oorlog en de effecten van deze oorlog op het verdere leven. Af en toe voelde het wat afstandelijk, maar dat komt denk ik vooral omdat de beide hoofdpersonen zich ook afstandelijk gedroegen naar elkaar toe. De gereformeerde sfeer was door het verhaal heen goed te voelen.

Een aanrader voor mensen die de oorlog vanuit een wat intiemere situatie willen ervaren.