De schoonheid en kracht van de natuur, een aardbeving, de helden van de brandweer

Soms zou ik de wind willen zijn door Franco Faggiani


“Soms zou ik de wind willen zijn, daar in de stilte die alleen werd doorbroken door de schrille, schelle kreten van een kleine zwerm alpenkraaien met dunne gele snavels, die hun zwarte en glanzende vleugels spreidden en over het terras en op de rotsen planeerden, in een vergeefse zoektocht naar etensresten”

Het is Faggiani weer gelukt om de natuur tot leven te wekken in zijn nieuwste roman “Soms zou ik de wind willen zijn”
Faggiani debuteerde een aantal jaren geleden met “Tussen twee werelden”, opgevolgd door “Het jaar dat Schizo Kanakuri verdween” en “De jongen die met de wolken speelde”.
In al zijn romans speelt de (helende werking van) de natuur een belangrijke rol.

“Soms zou ik de wind willen zijn” schreef Faggiani om de herinneringen aan de vreselijke aardbeving van 2016 in Italië levend te houden.
Hij draagt dit boek op aan de dappere brandweerlieden die vele mensen onder het puin vandaan haalden.

In deze roman maakt de lezer kennis met Francesca Capodiferro, een brandweervrouw die een eigen team aanstuurt. Als enige vrouw werkt ze keihard om zich te bewijzen. Ze heeft een grote erfenis maar wil toch blijven werken. Naast brandweervrouw is ze ook geologe. Als zij voor een klus in de bergen rondom het stadje Amatrice kampeert, vindt de aardbeving (en later nog vele naschokken) plaats.
Francesca is snel ter plaatse en gaat meteen aan de slag.
Ze regelt vrijwilligers om mensen op te vangen, zoekt vermisten en stuurt haar team dat uit Rome overgekomen is aan.
Na verloop van tijd moet zij met haar team terug naar Rome, maar haar gedachten blijven bij Amatrice en de kleine dorpjes eromheen. Doordat ze hier zo mee bezig is raakt ze zelf behoorlijk gewond tijdens een reddingsactie.
In de periode van herstel groeit er ook vriendschap en liefde en Francesca die meestal alleen was en is ontdekt de waarde van vriendschap en liefde.
Later gaat zij nog een keer terug naar de dorpjes rondom het rampgebied en ontmoet en helpt daar bijzondere mensen.
In het hele verhaal spelen haar twee honden ook een grote rol. Hoe deze in haar bezit zijn gekomen wordt ook mooi beschreven en ook hier neemt Faggiani de lezer mee.

Faggiani schept een realistisch beeld van de aardbeving, en tegelijkertijd is het geen “gruwelijk verhaal”.
Hij schrijft over de kracht van de natuur, maar tegelijkertijd ook de helende werking en de schoonheid ervan. Faggiani neemt de lezer mee als Francesca in de bergen verblijft. Je ziet de bergen voor je en het maakt je als lezer ook klein als je ziet wat de natuur kan aanrichten.
Het boek gaat ook over moed, (veer)kracht, hoop, liefde en vriendschap

Ik zou dit boek absoluut aanraden. Voor iedereen die weleens in Italië is geweest, is het een feest van herkenning. De Italiaanse namen, de bergdorpjes, de cultuur en de natuur die zo mooi beschreven wordt.

Ik kijk al uit naar het volgende boek!