Fijn verhaal en interessant onderwerp!

Het verhaal wordt vooral vertelt vanuit Melle. Melle is een leuk personage om over te lezen en je kunt je snel identificeren met de lieve nachtzuster. Ze werkt hard en is daarnaast zoveel mogelijk bij haar zieke vader. Aan het begin komt ze wat oppervlakkig over, maar dit veranderd gelukkig naarmate je verder in het verhaal komt.
Midas is een beetje de droom, de knappe ster die onbereikbaar lijkt. Toch reageert hij op het berichtje van Melle. De berichtjes tussen beide op Instagram zijn leuk om te lezen, maar Midas komt daar wat ongeloofwaardig over, soms zelfs wat naïef. Hier moest ik aanvankelijk even aan wennen, ik vond het aan het begin een beetje irritant, maar halverwege het verhaal vond ik hem toch steeds leuker. Artiesten zijn ook maar gewoon mensen.

De schrijfstijl van Kim Bonefaas is vlot en leest prettig weg. De berichtjes onderling zijn makkelijk te onderscheiden en dat maakt het lezen een prettige ervaring. Kim maakt niet gebruik van moeilijke woorden waardoor je snel in het verhaal komt en je ook snel laat mee slepen in het verhaal. Het is een verhaal waar je bij kan lachen, maar soms ook een traan laat. Kim heeft gezorgd dat deze emoties gedoseerd blijven en het verhaal niet te heftig wordt. Het verhaal wordt goed opgebouwd en wanneer Midas en Melle een goede band/relatie hebben wordt het ook steeds realistischer. Zonder teveel over het eind te verklappen, dat heeft Kim Bonefaas echt onwijs goed gedaan! Wat een einde! Deze zag ik niet aankomen.

Wel moet mij een klein puntje van kritiek van het hart. Aan het begin van het verhaal zitten Eef en Melle The Voice te kijken en Eef is erg kritisch op de deelnemers, zowel op hun zangtalent als op hun uiterlijk. Het is ergens een grappig element aan het verhaal, maar op een gegeven moment komt er een stukje dat mij persoonlijk raakt.
Je kijkt gewoon liever naar een perfect lijf dan naar een oversized lichaam met dikke cellulitis. Je kijkt liever naar een strak gezicht dan naar eentje vol met putten, kraters en rimpels. Ik weet wel hoe dat komt: lelijkheid maakt ons ongemakkelijk.
Kunnen auteurs hier anno 2021 mee ophouden? Met een bepaalde groep mensen op basis van hun uiterlijk buitenspel te zetten? Mij te verkondigen dat mensen ongemakkelijk worden van lelijkheid, sterker nog dit stukje insinueert dat mensen die dik zijn, lelijk zijn. Dit doet pijn. Waarom komt er in dezelfde boeken nooit iemand voor ‘ons’ op. Het is volgens de personage wel erg, maar het is wel de waarheid. Het stuk voegt daarnaast niets toe aan het verhaal en het wordt ook later niet écht ontkracht. Ik zeg hiermee niet dat het Kim is die zo denkt. We zijn allemaal mooi en perfect van onszelf. Ik kan deze zinnen naast mij neerleggen, maar ik kan mij voorstellen dat niet iedereen dat kan. Ik hoop dat auteurs zich hier iets bewuster mee bezig willen houden.

Al met al heeft Kim Bonefaas een goed en interessant boek neergezet waarbij de hoofdpersonage goed wordt uitgewerkt. Er wordt een bepaalde onderhuidse spanning opgebouwd waar je je pas aan het einde bewust van bent. Het maakt mij nieuwsgierig naar het eerdere boek van Kim, Julia Jonkers.

Verschijnt ook op; www.maartjeleest.nl