geweldig

Luc en Ava, inspecteurs bij de Schotse politie van Edinburgh, krijgen te maken met verschrikkelijke moorden. De inspecteurs tasten volledig in het duister wanneer de daders na de moord compleet lijken opgelost te zijn. Ze laten nagenoeg geen sporen achter, er lijken geen motieven te zijn en niemand heeft iets gezien of gehoord. Het enige wat de slachtoffers gemeen hebben is dat ze goed zijn voor de maatschappij.

Perfecte prooi is verdeeld in twee delen. Hoewel het grootste gedeelte is geschreven vanuit Luc komen ook weer de moordenaar en Ava aan bod. De afwisseling van deze personages maakt ook dit boek weer uniek. Het is interessant om vanuit de dader te lezen en zijn beweegredenen al te kennen, het zorgt ervoor dat je regelmatig vol afgrijzen naar je boek zit te kijken.

Net als perfecte resten, het eerste deel uit deze serie, is ook dit boek weer luguber en gruwelijk. Helen Fields weet zo levendig en beeldend te schrijven dat er ook dit keer niets aan de verbeelding wordt over gelaten. Hoewel we dus al weten wie de daders zijn en wat hun motiveert blijft de spanningsboog in het gehele verhaal strak staan. Door de vele gruwelijke moorden wordt je als lezer in het verhaal getrokken en kom je er pas bij het plot weer uit.

Waar we in perfecte resten Luc, Ava en hun collega’s leerden kennen, wordt de connectie in dit deel dieper. Er komen andere emoties bij kijken waardoor hun relatie ook meer dan eens strak komt te staan. Dit geeft de lezer even de tijd om adem te halen. In dit verhaal komen er ook weer nieuwe, interessante personages naar voren die het verhaal maken. De vele verhaallijnen kruizen elkaar hier en daar, maar het wordt nergens verwarrend. De toevoeging van Edgar, een oude bekende van Ava, vond ik erg goed gevonden. Edgar werkt bij de cyber unite van de politie en is ook bezig met een onderzoek. Hoewel hij jaagt op fraudeurs, krijg je voor zijn dader sympathie. Helen Fields weet de personages uitstekend neer te zetten en hun eigen karakter trekken mee te geven. De personages komen tot leven in het verhaal.

Hoewel ik het eerste deel toch wel beter vond, heb ik ook echt onwijs genoten van dit deel. De lugubere en beeldende schrijfstijl heeft mij van het begin tot het eind in z’n greep gehad. De schrijfstijl van Helen Fields is verfrissend en leest lekker weg en daarbij zijn de personages erg goed uitgewerkt.