Iets teveel van het goede

Ik heb vroeger altijd al een grote interesse gehad in geschiedenis en volgde het vak met veel interesse op school. Ik deed examen in geschiedenis en daarna verwaterde het eigenlijk door mijn vervolg opleidingen. Ik vind het nog steeds interessant, maar veel belangrijke informatie en data is ook alweer naar achterin mijn geheugen verplaatst.
Toen Menno mij vroeg of ik zijn boek wilde lezen die in september 2025 uit komt, werd mijn interesse voor de geschiedenis weer aangewakkerd. Dit stukje uit de Nederlandse geschiedenis kende ik nog niet en komt naar mijn weten ook niet voor in de lessen die je op school krijgt. Dit boek wilde ik wel lezen!

In De Bestedeling legt Menno een stuk geschiedenis bloot wat voor vele onbekend is. Het gaat over een systeem waarin kinderen, ouderen en zwakkere mensen uit de samenleving werden geveild aan de laagste bieder. Er werden officiële veiligen gehouden waar mensen konden bieden en degene die het minste geld dachten nodig te hebben voor het jaarlijkse onderhoud ‘wonnen’. Menno laat in zijn boek duidelijk naar voren komen dat dit zelden vanuit liefde was, maar dat de kinderen hard moesten werken onder verschrikkelijke omstandigheden en hoewel ze recht hadden op zorg en opvoeding, lag de werkelijkheid hier vaak mijlenver vandaan.
Er was slechte hygiëne, weinig kleding en de kinderen werkte hard voor bijna niets. Dat zo met kwetsbare mensen werd om gegaan is onmenselijk. Veel kinderen werden ook niet oud en overleden.

Menno Lanting heeft een prettige manier van schrijven en je ziet dat hij goed onderzoek heeft gedaan en dat er veel tijd in dit boek zit. Het is dan ook een stukje geschiedenis dat niet verloren mag gaan en waar over vertelt moet worden en toch ben ik helaas niet zo enthousiast als ik aanvankelijk had gedacht.

Laat ik voorop stellen dat Menno het onderwerp goed heeft onderzocht en zeker op een prettige manier heeft opgeschreven en je meeneemt in de gehele geschiedenis van de kinderveilingen. Hij heeft een prettige manier van schrijven en het verhaal wordt in begrijpelijke taal beschreven. Maar… de namen, gebeurtenissen en jaartallen schieten me om de oren. Er worden zo ontzettend veel verhalen vertelt en namen genoemd dat ik halverwege het boek loop te tollen.

Begrijp me niet verkeerd, elk kwetsbaar persoon die met dit stukje van de geschiedenis te maken heeft gehad doet er toe, maar als je een boek schrijft en je je lezers wilt vasthouden dan kun je niet elke naam noemen en niet elk verhaal vertellen, mijn aandacht verslapte daardoor. Op een gegeven moment kon ik niet anders denken dan dat Menno Lanting door de geschiedenis rende en zoveel mogelijk wilde opnemen in zijn boek en is vergeten om structuur aan te brengen. Het boek is dan wel verdeeld in delen, maar dit ben ik gaandeweg het boek compleet verloren.

Dit betekent overigens niet dat ik denk dat het een slecht boek is en dat jij het niet moet lezen, want het stukje geschiedenis is belangrijk en moet verteld worden, maar dit was voor mij niet de manier. Door de vele namen en gebeurtenissen komt het niet tot leven en blijft het een vlak stuk informatie. Als jij iemand bent die van de Nederlandse geschiedenis houd dan zou ik je zeker aanraden om dit boek een kans te geven. Wellicht lees je het net als ik niet in een ruk uit, maar als je er de tijd voor neemt en af en toe een stukje leest dan is het oprecht een interessant verhaal dat gedeeld moet worden. Ik weet zeker dat er genoeg mensen wel heel enthousiast worden van dit boek.

Verscheen eerder op www.maartjeleest.nl