Prachtig verhaal met een belangrijk thema

"Ik haat haar. Ik staar naar de woorden, voel de onmacht weer en sla het schriftje gauw dicht. Haat. Liefde. Ze vloeien soms in elkaar over als waterverf"

De 13-jarige Vis (Elvis) woont bij haar moeder en zusje. Op haar 8e zijn haar ouders gescheiden en sinds haar vader naar Parijs vertrokken is krijgt ze geen contact meer met hem. Vis heeft een oude caravan gevonden waar ze vaak is, hier kan ze zichzelf zijn, hier kan ze alles wat ze vindt bij het grofvuil uitstallen, hier schrijft ze verhalen over de gevonden voorwerpen, hier voelt ze zich veilig.
Thuis is het niet fijn. Haar moeder drinkt, en als ze dronken is moet Vis het bezuren, zowel mentaal als fysiek. Ze krijgt steeds te horen hoe ongewenst ze is, en als haar moeder weer nuchter is, heeft ze spijt en doet ze aardiger tegen Vis

"Ik haathoud van je, denk ik terwijl ik op haar neerkijk. Ik haathoud haathoud haat je".

Op een dag vindt ze een schildpad bij het grofvuil, die ze Simon noemt. Hij wordt haar klankbord en zij en Simon praten met elkaar. Omdat haar moeder geen huisdieren wil (ze is heel erg netjes) mag Simon een periode bij buurman Joop verblijven. Joop is dol op Vis en zij voelt zich veilig bij hem. Hij spreekt zijn zorgen uit over haar.
Vis krijgt een nieuwe buurjongen, Sid en ze raakt bevriend met hem. Hij is de eerste aan wie ze haar verhaal kwijt kan. Langzaam kruipt Vis uit haar schulp, en dan hoort ze dat Sid met zijn band naar Parijs gaat en neemt ze een dapper besluit.

"Schildpadmeisje" is een prachtig jeugdboek met zware thema's zoals scheiding, kindermishandeling en alcoholisme. De zwaarte wordt in balans gebracht met een zekere luchtigheid en humor (o.a. door Simon).
Elvis is een leuke en creatieve meid die veel nadenkt. Ze is erg gesloten en vindt zichzelf niet de moeite waard, dat is immers wat ze steeds te horen krijgt van haar moeder. De caravan, de spullen die ze vindt, de "Google" opdrachten die in het boek beschreven staan, de sterk neergezette personages, het komt allemaal tot leven.
Het is hartverscheurend dat ze steeds haar vader probeert te bellen maar geen gehoor krijgt. Haar loyaliteit naar haar moeder is voelbaar, ik denk dat kinderen in soortgelijke situaties dit zullen herkennen.
Het proces wat Elvis doormaakt verloopt geleidelijk en natuurlijk, en de vriendschappen met Joop, Sid en Simon helpen haar uit haar schulp te kruipen. Ze geven haar een zetje, ze geven haar zelfvertrouwen waardoor ze zelf tot actie durft te komen.
Het boek staat vol prachtige quotes en bevat belangrijke boodschappen. Het kan aanmoedigen tot het vragen om hulp, en leert dat je goed bent zoals je bent, ongeacht wat mensen zeggen.

Het is een ontroerend verhaal, een verhaal over kindermishandeling, niet gezien worden maar ook een verhaal van hoop, een verhaal van vriendschap, liefde en kracht

Dit is het eerste boek dat ik las van Marlies Slegers, en zeker niet het laatste. Het verhaal komt binnen, kruipt onder je huid en laat niet meer los.

Een compliment voor Jeska Verstegen die de prachtige illustraties verzorgde.


Ik wil uitgeverij Luiting-Sijthoff en Het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit prachtige boek.


Enkele (van de vele) mooie quotes/zinnen die raken:

"Woorden doen er wel toe, wilde ik zeggen. Ze snijden door alles heen. Ze plakken in je hoofd en in je oren".

"Ik heb zelden zoveel pijn in iemands ogen gezien. Of misschien is het mijn eigen pijn".

"Dat je me niet ziet, betekent niet dat ik er niet ben. Iemand kan in zijn afwezigheid net zo aanwezig zijn" (Simon).

"En dan schieten Joops woorden door mijn hoofd "Kom voor jezelf op, Vissie, Ga een beetje van jezelf houden".

"Dat rare gevoel in mijn lijf. Ik herken het wel. Het is fakking eenzaamheid".

‘Hallo,’ fluister ik. ‘Ben jij ook niet gewenst?’

"Niemand zou mij willen zijn. Zelfs ik niet."