Een ongeslepen diamant

“Ik behoorde niet tot de één miljoen Nederlanders die naar het schijnt de ambitie hebben een boek te schrijven,” aldus traumachirurg Arthur Niggebrugge in een interview. Maar na het lezen van The White Tiger  van de Indiase schrijver Aravind Adiga, raakte hij geïnspireerd, kroop hij achter zijn pc en schreef De Grote Heelmeester. Een fictief verhaal weliswaar, maar Niggebrugge kan putten uit zijn eigen herinneringen, daar hij langere periodes in Ghana heeft geopereerd. Het is zijn debuut in de thrillerwereld.

Toen Tom en Suzanne van Amstel vijf jaar geleden met hun twee jonge kinderen in het Ghanese Battor neerstreken om de plaatselijke bevolking te helpen met hun kwalen en kuren, werden zij maar raar aangekeken. Met hun blanke huid, blonde haren en blauwgrijze ogen waren ze een opzienbarende verschijning, maar vooral aan de Westerse geneeswijzen moesten de inheemse dorpelingen wennen. Dit veranderde echter al snel toen Tom en Suzanne met minieme middelen in staat bleken wonderen te verrichten en zelfs de zwaarst gewonde patiënten te genezen. Nu worden ze door de bevolking op handen gedragen en is er een gestage stroom patiënten richting het ommuurde ziekenhuiscomplex van Battor op gang gekomen. Maar dan slaat het noodlot toe; tegelijk met de constatering dat het antiserum tegen slangenbeten op is, wordt dochter Emma gebeten door een dodelijk giftige slang. Het drukke dokterswerk wordt aan de kant gezet en Tom reist wanhopig naar de hoofdstad Accra om het antiserum te halen. Alsof het leed nog niet genoeg is, krijgt Tom op de terugreis autopech. Tom begint te vermoeden dat er opzet in het spel is en dat iemand bewust zijn gezin pijn wil doen. Zijn het de traditionele medicijnmannen die niet geloven in de westerse wetenschap? Of hebzuchtige dorpelingen die willen meevaren met de welvaart van de witte dokters? Wanneer Suzanne wordt ontvoerd, weet Tom het zeker: niemand is te vertrouwen…

De Grote Heelmeester  is een ongeslepen diamant, ongepolijst en niet volmaakt afgewerkt. Scherpe, onafgewerkte randjes verhinderen dat het verhaal uitblinkt. De aanwezige spanning blijft keurig binnen de lijntjes, de plot bewandelt een weinig verrassende route en de personages komen maar deels uit de verf. Het artsenechtpaar Tom en Suzanne van Amstel leren we kennen als behulpzame, vriendelijke en vredelievende mensen. Het onrecht dat hen tegemoet komt, staat kaarsrecht tegenover hun goedwillende karakters waarmee ze honderden dorpelingen, kinderen en volwassenen, genezen van onder andere slangenbeten, malaria en zwangerschapsbloedingen. Je leeft met ze mee als ze geconfronteerd worden met het persoonlijk leed en gunt hen een goede afloop. Als alle hoop verloren lijkt, schiet een mysterieuze medicijnman te hulp. Wie is deze man? En wat zijn zijn drijfveren om hen te helpen? Is hij te vertrouwen?

Ondanks de kinderkwalen is De Grote Heelmeester  een meeslepend verhaal, aangrijpend vooral en verteld met passie en gevoel. Duidelijk de ervaringen van een deskundige. Arthur Niggebrugge weet te verrassen en hanteert een zeer fijne schrijfstijl, wat het leesplezier bevordert. Bovenal neemt hij je mee naar een verre, onbekende wereld, vol armoede, ziektes en gevaren, die men eigenlijk alleen kent uit het nieuws en de films. De Ghanese dorpen en hun veelal dankbare inwoners zijn mooie figuranten in een geloofwaardige setting. Het maakt van De Grote Heelmeester een bijster originele vertelling die het midden houdt tussen een thriller en een roman.

Als Niggebrugge de tijd vindt om te blijven schrijven en hij meer van zijn kennis en ervaringen wil delen met het publiek, dan juich ik dat alleen maar toe. Ik ben ervan overtuigd dat zijn rugzak nog vol ongeslepen diamanten zit, die met de nodige routine en aandacht tot de zeldzaam goede thrillers in Nederland kunnen uitgroeien. Laten we hopen dat Niggebrugge de ambitie heeft om zich nogmaals aan het schrijven te wagen.