Op elk verhaal volgt een zucht van bewondering

Er lijkt zich een kleine rage te vormen in Nederland. De ondergang, een verzameling korte thrillerverhalen van Corine Hartman, komt na de verhalenbundel Vrije val van Loes den Hollander (vorig jaar verschenen) en nog voor de verschijning van Verleiding, een erotisch getinte bundel met korte spannende verhalen, geschreven door tien bekende auteurs, die naar verwachting in juni in de schappen zal liggen.

Korte verhalen zijn ideaal om als tussendoortje te lezen, in bijvoorbeeld het openbaar vervoer, voor het slapengaan of tijdens de pauze op het werk. Met deze kwalificatie doe je De ondergang echter te kort, want deze bundel is veel meer dan een tussendoortje. Het is een unieke verpakking van zes minithrillers, elk met een eigen karakter.

Het titelverhaal, De ondergang, waarin een man hoog in de Franse bergen een onderkomen heeft gebouwd om de naderende zondvloed het hoofd te bieden en te aanschouwen hoe de rest van de mensheid zal sterven, stelt door het ontbrekende verrassingselement nog wat teleur. Maar daarna volgen vijf ijzersterke verhalen die stuk voor stuk uitgewerkt zouden kunnen worden tot een compleet boek. Met liefs is een aangrijpend relaas van een vrouw die op het punt staat zelfmoord te plegen. Het beste verhaal van allemaal is misschien wel Carpe diem. Razend spannend wordt daarin beschreven hoe een gezin verhuist naar een spookachtig huis met een mysterieus verleden. Een brute roofoverval op een bejaarde dame vormt het begin van Pokerface, een actueel verhaal dat helaas te vaak in de krant terug te vinden is. In De laatste dag wordt er, zonder te weten wat er precies gebeurd is, verslag gedaan door vrienden en familie over een vreselijk familiedrama dat zich op kerstavond heeft afgespeeld. Het laatste verhaal, Blauw licht, gaat over rechercheur Romy Francke die tijdens een (zelf)moordonderzoek strijdt voor gerechtigheid. Haar bedenkingen en emoties worden op een treffende manier beschreven.
De verhalen zijn eigenlijk te kort om een voelbare spanningsboog op te bouwen, maar het is het talent van Hartman om de lezers toch aan de pagina’s gekluisterd te krijgen. Haar vlotlezende schrijfstijl zorgt er zelfs in deze set van korte verhalen voor dat de scenes zich vlak voor je neus afspelen. Daarnaast zijn de psychologische invullingen en de kwetsbaarheid van de personages knap geconstrueerd, en is de onderliggende thematiek actueel en herkenbaar.

Na elk verhaal is er alleen tijd voor een zucht van bewondering en een kreet van waardering, want het volgende verhaal wacht en sleurt je direct weer mee. Voor iedereen die zich afvraagt hoe korte spannende verhalen je kunnen doen huiveren: zo dus! Hulde voor Corine Hartman.
Na deze fijne kortverhalenbundel wacht in februari Hartmans nieuwste thriller Bloedlijn, de eerste in een serie rond rechercheur Jessy Haider; de verwachtingen zijn hooggespannen.